Vader-en-zoonweekend

Wat was het een ultiem vader-zoon-sportweekend. Het begon vrijdag met de indringende documentaire ‘Whatever it takes’ van Jos en Max Verstappen, waarover straks meer.
Een dag later genoot ik van Tiger Woods en zijn 11-jarige zoon Charlie tijdens het PNC Championship, een familietoernooi in Orlando. Niet alleen met zijn swing, maar ook in zijn manier van juichen was junior een schitterende kopie van zijn vader.
Toen ik hoorde dat Charlie het jeugdgolf domineert in Florida vroeg ik me af wat voor vader Tiger zal zijn voor zo’n talentvolle zoon. Mijn gedachten gingen terug naar Tigers vader Earl die zijn zoon vanaf zijn vierde onnoemelijk veel druk oplegde om de witte golfwereld voorgoed te veranderen. Tiger zal geleerd hebben van de fouten van zijn vader.

Terwijl Tiger en Charlie zondag - allebei traditiegetrouw in het rood gekleed - hun slotronde speelden, ging ik eens goed zitten voor de Citadelcross in Namen. Eerlijk gezegd gaf ik zo’n twee ronden voor het einde geen stuiver meer voor de kansen van Mathieu van der Poel. Maar VDP zou VDP niet zijn als hij zich niet uit moeilijke positie zou oprichten. Eén fenomenale versnelling en weg was hij. Na het spektakelstuk ving de camera Adrie van der Poel aan de rand van het parcours. Zoals altijd was hij de rust zelve. Met zijn mondkapje op zijn kin analyseerde hij in alle nuchterheid de koers. Grootspraak is deze wielervader vreemd.
Terug naar vrijdagavond, naar het verhaal van Max en Jos Verstappen. De documentaire ‘Whatever it takes’ gaf een prachtige inkijk in het leven van de familie Verstappen, gelardeerd met fraaie beelden van een piepjonge Max in een kart. Het was een portret dat nog lang beklijft.
Af en toe vond ik het pijnlijk om te zien hoe Jos de lat van jongs af aan hoog legde om Max te blijven triggeren. Een mooie overwinning van Max met karten? Jos kon flippen als zijn zoon - ondanks de hoofdprijs - toch een foutje had gemaakt. Wanneer Max in zijn jonge tienerjaren de kantjes er vanaf liep, was Jos helemaal des duivels. ‘Je bent een lui varken, je gaat het nooit halen, je wordt later een vrachtwagenchauffeur’, beet hij zijn zoon toe. Het werkte wel, zegt Max. ‘Het motiveerde mij om te laten zien dat ik wel snel was en wel mijn best deed.’
Het dieptepunt volgde na een domme fout tijdens het WK karten in Italië in 2012. Kort voor zijn 15e verjaardag was Max de grote favoriet. Hij lag in de finale meteen op kop, maar werd na één ronde ingehaald en wilde dat in al zijn ongeduld meteen ongedaan maken. Max crashte… weg wereldtitel.
Jos was zo boos dat hij helemaal niks met zijn zoon te maken wilde hebben. Toen de verdrietige Max aan het begin van de 1800 kilometer lange terugreis een gesprek wilde aangaan, waarschuwde Jos hem dat als hij nog één woord zou zeggen hij hem uit de auto zou gooien. Max deed toch een poging waarna Jos bij de eerste de beste benzinepomp stopte: ‘Uitstappen!’ En daar stond een huilende jongen van 14, moederziel alleen op een parkeerplaats in Italië.
Uiteindelijk kwam het allemaal goed. Max zegt in de documentaire dat dit voorval hem mentaal zó sterk heeft gemaakt: ‘Niets of niemand kan mij meer van de wijs brengen.’ Jos: ‘Bij Max is er toen een knop omgegaan en is hij echt gaan nadenken over racen.’
Een jaar later won Max met overmacht het WK karten en de rest is geschiedenis.
Hoewel het uitstapincident volgens Jos én Max het gewenste effect had, vond ik het nogal harteloos. Maar goed, voor de buitenwereld komen er vaker onnavolgbare zaken voor in vader-zoon-relaties.

NATASJA WEBER