Sentiment

Stel: Een werknemer van het succesvolle bouwbedrijf Wauw Bouw heeft een prima functie. Niet de belangrijkste functie, maar wel één waarin hij aardig zijn ei kwijt kan en zeer gewaardeerd wordt. Zowel intern als door de klanten van het bedrijf.

Dan komt er een aanbod van zijn vorige werkgever, Bouwen Mooi Man, dat hem graag net voor zijn pensioen nog een half jaartje inhuurt. Want hij was altijd zo belangrijk voor ze geweest. Kleinigheidje: het bedrijf is wel bijna failliet en zijn invloed om het te redden vrij beperkt. Hij zal een radertje worden in een machine die al tijden voor geen meter loopt. De meeste leuke oud-collega’s uit zijn vorige periode aldaar zijn bovendien al vertrokken. En oh ja, zelf weet hij stiekem ook wel dat hij niet zo fris meer is als toen hij nog wat jonger was, al wil hij nog zo graag.

Toch gaat hij op het aanbod in. Vriend en vijand begrijpen er niets van. Ze lachen de man nog net niet uit, al is dat vooral uit medelijden.

Maar Klaas-Jan Huntelaar, die in een andere sector toch ongeveer hetzelfde doet met zijn keuze om Ajax voor Schalke 04 te verruilen, oogst allesbehalve medelijden. Alom klinkt er respect en ook begrip voor de keuze van de 37-jarige spits. De reden: sentiment. Voetbal is emotie en Huntelaar heeft met Schalke een emotionele band die minstens zo sterk is als die met Ajax. Dat vinden we mooi, een voetballer die zijn gevoel volgt.

Maar emotie maakt het zicht vaak wat troebeler, zo blijkt maar weer, want heel realistisch is het goedbeschouwd toch niet, Huntelaar als redder van drenkeling Schalke. En dat zeg ik voorzichtig, want gezien de staat van dienst van Huntelaar, hebben we hier eigenlijk niks van te vinden. Als íemand het verdient om volledig autonoom de keuze te maken waarbij hij zich het beste voelt, dan is hij het. Een fraai slotakkoord van zijn geweldige carrière is hem ook zeer gegund. Maar mogen we het wel een keuze noemen die een tikje tegen beter weten in is?

Dus toch nog even verder gespeurd naar spaarzame kritische geluiden over Huntelaars keuze. Als je voetbal wilt ontdoen van sentiment dan zit je bij Wim Kieft meestal wel goed. Uit zijn column in De Telegraaf: ,,Het klinkt misschien als een eer, maar in de Bundesliga ligt het tempo beduidend hoger dan in de Eredivisie. En dan kom je bij een onrustige club, die niet voor niets onderaan staat en waarbij je als 37-jarige spits enorme afstanden moet overbruggen alvorens je in het strafschopgebied van de tegenpartij komt. Als de bal daar sowieso komt. Heeft Huntelaar de zekerheid dat er ballen in het zestienmetergebied komen dan schiet hij ze erin, maar die garantie heb je niet bij Schalke en wel bij Ajax als hij af en toe mag spelen.”

Daan Smink

Kortom: denkt Huntelaar, een slimme gozer toch, écht dat hij bij Schalke net zoveel serieuze scoringskansen krijgt als bij Ajax? Zoveel zelfs dat hij kan zorgen dat zijn prachtige carrière niet eindigt met een pijnlijke degradatie? Heeft iemand hem die vragen eigenlijk al gesteld?

DAAN SMINK

Bestuurslid NSP