Nieuws

YOERI VAN DEN BUSKEN

Liefhebbers

Ik wilde net een stukje gaan tikken over Steven Berghuis en sneue toetsenbordhooligans toen ik een bericht op de AD-site onder ogen kreeg. De 77-jarige Evert ten Napel gaat aan de slag bij een radioprogramma van Omroep MAX. Ik moest glimlachen. Die dekselse Evert, dacht ik. Was die er niet mee opgehouden?

Hij had net een indrukwekkende mediatournee achter de rug. Voor hem hoefde het allemaal niet, die aandacht, maar hij kan geen nee zeggen. Dus konden we niet om zijn afscheid als voetbalcommentator heen. Dat ging heel integer allemaal. Hij deed verslag van Ajax-PSV, wenste de kijkers een fijn weekend, borg zijn microfoon op en reed met zijn gezin terug naar Ermelo.

Erg origineel ben ik niet natuurlijk. Een stukje over Evert: je zou het mosterd na de maaltijd kunnen noemen. Er is al zoveel over hem gezegd en geschreven. Toch kan ik het niet laten. Omdat ik op deze plaats ook gewoon even wil opstaan en applaudisseren voor de man die zich met zijn karakteristieke stem in het collectieve geheugen van mijn generatie heeft genesteld. Daar zei hij wat zinnigs over. Vroeger had je simpelweg een handvol commentatoren die het ook nog eens een eeuwigheid uithielden.

Tegenwoordig zijn er ik-weet-niet-hoeveel zenders en lijken veel stemmen op elkaar. Dat kon je van Reitsma, Jansma, Poelmann, Walker en Ten Napel niet zeggen. Wat Evert er niet bij vertelde - want daar is-ie te aardig voor - is dat er vroeger ook minder geluld werd tijdens wedstrijden. Maar de essentiële dingen zagen ze. Beste voorbeeld: de Hand van God die in Mexico door iedereen gemist werd, behalve door Theo Reitsma.

Evert luisterde in zijn jeugd naar Leo Pagano. Ik heb thuis een vergeeld voetbalboek van Pagano uit 1949, dan weet je een beetje waar we over praten. Dat maakt Evert tot een dino in het vak, zoals dat heet. Een oldtimer. Maar wel eentje die nog steeds strak in de lak zit. Het allerbelangrijkste: hij is een ware liefhebber. Dat hadden zijn oud-collega’s allemaal met elkaar gemeen. Ze hielden oprecht van de sport, van de glorie en de tragiek. Ze verstonden de kunst van het weglaten. En onbedoeld kwamen hun oneliners op wandtegeltjes terecht.

Bij Evert ging het dan altijd over zijn uitgestorven stopwoordje ‘dekselse’ en het Volksparkstadion dat van Oranje was. Mijn favoriet, toen hij ernstig teleurgesteld was in de scheidsrechter van dienst: ‘Nee, meneer Castillo, ik vind u niet meer aardig vanavond!’ Ik heb door de jaren heen talloze leerling-journalisten moeten begeleiden. Een aantal wilde meteen naar Ajax-Feyenoord. Beginnen bij het korfbal of onderwaterhockey vonden ze te min; in het weekend werken een brug te ver. Ik heb ze nooit meer gezien.

Evert is 77 en gaat nog steeds met plezier naar het handbal in Emmen. Dat tekent de liefhebber. Na de Olympische Spelen ging John Volkers van de Volkskrant met pensioen. Ook zo’n liefhebber. Henk Hoijtink van Trouw: idem dito. Ik denk dat wij allemaal ooit als kind bevangen werden door de magie van sport. En daar hoorde het tv- en radiocommentaar bij. Krakerige verbindingen in verre landen.

Ik had een krantenwijk op mijn dertiende. In de Beemster ging dat zo: tien kilometer fietsen langs weilanden en boerderijen voor twaalf Parooltjes. Onderweg, in regen of hitte, versloeg ik denkbeeldige wedstrijden. Ik was Theo, Evert en Hugo in één. Zo werd ik een deel van die magie. Evert vond de Elfstedentocht verslaan bij min-15 een hoogtepunt in 45 jaar en dat past ook wel bij een bakkerszoon uit Klazienaveen. Nuchtere Drent. Bruine boterham met pindakaas. Dat gezeik op sociale media over een verkeerd feitje of een cliché nam hij voor lief. Even goeie vrienden.

In zijn dochter Carrie, een zeer bekwame tv-presentator, herken je Evert. Ze staan open voor iedereen, geloven in het goede van de mens en hun vriendelijkheid is nooit gespeeld. Ik vind het aandoenlijk als ik Carrie ‘papa’ in plaats van ‘mijn vader’ hoor zeggen op tv en radio. Ik ben een paar keer te gast geweest bij haar aan tafel. Ze is een van de weinige persoonlijkheden in de door opgeblazen ego’s geregeerde tv-wereld die positivisme zaait en ook oogst. Carrie en papa Evert maken gewoon een programma - Hunebed Highway - omdat ze dat leuk vinden. Samen de provincie in. Of die onderwerpen je nou boeien of niet, één woord springt er bij mij altijd uit: puur. Wat zij doen, is met liefde gemaakt.

En nu gaat die dekselse Evert volgens het krantenbericht dus wekelijks zijn licht laten schijnen over het sportweekend. Dat het een programma op Radio 5 betreft en niet een commerciële hit, zegt alles over hem. Voor wie zo bevlogen is, maakt de grootte van het podium niet uit.

YOERI VAN DEN BUSKEN