Nostalgie

Al vanaf de dag dat ik, ruim 40 jaar geleden, kort na de loting van de kwartfinales van de Europa Cup voor Bekerwinnaars, als assistent manager van FC Den Haag op scoutingreis naar West Ham United werd gestuurd, ben ik verliefd op het Engelse voetbal. Het was een tijd dat Vujadin Boskov nog de technische scepter zwaaide in Het Zuiderpark en Studio Sport op voetballoze zondagen af en toe een samenvatting liet zien van een Engelse wedstrijd. En natuurlijk - meestal op de eerste zaterdag van mei - de FA Cup-final.

In een wereld zonder kabel-tv, internet en met maar twee televisienetten, had het voetbal aan de andere kant van de Noordzee nog iets mysterieus. In de Shoot!, die in veel kiosken te koop was, stonden grappige informatie en mooie kleuren foto’s van de Engelse helden die – zoveel was ook wel duidelijk – telkens als ze tegen Nederlandse topclubs moesten spelen in Europees verband het onderspit dolven. Meestal omdat Nederlandse verenigingen tactisch veel slimmer bleken te zijn dan al die ‘kick & rush-clubs’.

Alleen al dit gegeven deed iedereen in Den Haag beseffen dat ‘de FC’ tegen West Ham United een kans moest hebben. Vujadin Boskov voorop. Om zijn voorbereiding op een competitiewedstrijd tegen Ajax niet te verstoren, kwam Boskov in een koude januariweek met het verzoek of ik – namens hem – een wedstrijd van West Ham wilde bezoeken. Hij was speciaal geïnteresseerd in de manier waarop de West Ham-verdediging speelde en gaf mij daarom de 8 mm-filmcamera van mevrouw Boskov mee, alsmede twee cassettes met ieder vijf minuten film. ,,Non-stop de verdediging filmen. Net zo lang totdat de cassette op is”, was de opdracht.

En zo kwam het dat ik op een goede zaterdagmiddag op de eretribune van Upton Park zat, de filmcamera in de hand en over mijn knieën een warm dekentje dat mij was overhandigd door één van West Ham’s tea-lady’s. West Ham-QPR was nog maar een paar minuten oud toen ik al was verkocht. Wat een sfeer, wat een inzet, wat een belevenis. Een liefde voor het leven was geboren.

Ik moet nog vaak aan die Upton Park-dag terugdenken, als ik tijdens Kerst en Oud&Nieuw op de tv al die wedstrijden aan mij voorbij zie trekken. Terwijl wij aan onze Kerst-dis zitten, veroveren Engelse clubs de harten van hun fans van morgen. Als er één moment is waarop kinderen met hun ooms en vaders voor het eerst naar het voetballen gaan, dan is het rond de jaarwisseling. In al die volle stadions is de sfeer dan nog net iets mooier, de lichten nog net iets feller en kloppen al die clubharten nog net iets sneller.

In vergelijking met 40 jaar geleden, toen ik met bevriende managers nog wel eens met een spelersbus kon meerijden naar uitwedstrijden, heeft het Engelse voetbal veel van haar romantiek verloren. Te veel geld, te zakelijk ook. Maar voetballen met kerst, dát is hetzelfde gebleven. Gelukkig maar!

Jan Hermen de Bruijn
Bestuurslid NSP