Zonder Soenar was de vibe weg

Achter de successen van Nederlandse sporters op het multi-EK in en rond München ging een menselijk drama schuil. Fotograaf Soenar Chamid moest worden geopereerd omdat hij plotseling het zicht uit zijn linkeroog had verloren. ‘Die slechte berichten zetten alle mooie belevenissen in een heel ander perspectief’, schrijft fotograaf Ronald Hoogendoorn.

Door Ronald Hoogendoorn

Negen Europese kampioenschappen in één stad. En niet zomaar een stad. München stond in de spotlights, 50 jaar na de Olympische Spelen van 1972 die vooral herinneren aan het bloedige gijzelingsdrama. München is ook de stad waar Johan Neeskens tijdens het WK van 1974 in het Olympiastadion die strafschop loeihard tegen de touwen knalde en waar we er toch weer intuinden.

Toen ik de eerste dag van dit evenement door het Olympiapark liep, gingen mijn gedachten ook terug naar 1988. Ik liep daar zelf toen als oranje geschminkte supporter met mijn vrienden. Wat hebben we gefeest toen Marco van Basten een voorzet van Arnold Mühren op zijn slof nam. 

In dit stadion werden dit keer de Europese kampioenschappen Atletiek gehouden. Ik begon de vibe echt te voelen toen ‘we’ goud pakten bij het wegwielrennen (Fabio Jakobsen) en veel zilver en brons bij het roeien (eerste dag) behaalden. Later begon het beachvolleybal en het atletiek. De eerste avond was het meteen raak met een meesterstoot van Jessica Schilder…. Goud! En dan Femke Bol… haar eerste gouden medaille op de 400 meter vlak. Gefocust liep ik achter haar aan en maakte de foto die ik van haar wilde…. Ik was scherp en wilde meer.

De sfeer onder de collega’s was goed. Robin en Iris (ANP), Klaas Jan (VK), Pim en Andy (Orange Pictures), Soenar, Margarita en ongetekende, voor dit soort mooie overwinningen zijn we daar als collega’s. We hadden het druk aangezien er zoveel verschillende kampioenschappen tegelijkertijd waren. Toch kwamen we elkaar geregeld tegen.  

Helaas liep de volgende dag anders dan verwacht. Tijdens de tijdrit van het wielrennen kreeg ik een whatsapp van Soenar Chamid die ik die ochtend, tot mijn verbazing, nog niet had gezien. Hij meldde dat hij problemen had met zijn oog: minder zicht en zwarte vlekken aan de boven- en onderkant van zijn linkeroog. Het advies van zijn huisarts was per direct een afspraak met de oogarts in het ziekenhuis te maken. En toen ging het snel, want het was foute boel. De volgende ochtend werd hij meteen geopereerd omdat zijn linkeroog niet goed was. Een aangetaste lens in combinatie met een netvliesloslating. Je zou zeggen, tegenwoordig een fluitje van een cent, maar helaas, zo makkelijk was het niet. Hoewel de operatie was geslaagd volgens de artsen, had hij nog steeds geen zicht. Hij mocht dan ook niet naar huis en moest in het ziekenhuis overnachten. Je hoopt natuurlijk dat het de volgende dag goed zou komen, maar zijn zicht werd niet beter.  

Die slechte berichten zetten alle mooie belevenissen in een heel ander perspectief. Wat verschrikkelijk voor Soenar. Natuurlijk gaat het werk door, ook voor Margarita die ‘gewoon’ bij de volgende wedstrijden aanwezig was, wat een kanjer! Bij de tweede gouden race van Femke Bol merkte ik dat mijn scherpte weg was. Bij de ‘unieke’  derde gouden medaille op de estafette en de fotoshoot met Femke Bol en haar drie gouden medailles was ik wel aanwezig, maar eigenlijk ook weer niet. Mijn gedachten waren bij Soenar die op dat moment de laatste 400 kilometer naar zijn huis aflegde. Zelf ging ik in de middag naar huis, ik was er klaar mee. De vibe was weg!

Soenar en Margarita: heel veel sterkte en succes! We hopen je snel weer langs de lijn te zien.