Beauty & The Beast

Het volgende zinnetje moet je even goed op je laten inwerken:

Manchester United heeft meer aan Wout Weghorst dan aan Cristiano Ronaldo.

Pakweg drie maanden geleden zou je me recht in mijn gezicht hebben uitgelachen – helemaal de Engelse pers. Maar we leven in januari 2023 en sinds het afgelopen weekend is dit het nieuwe evangelie, dus wen er maar aan. Een van de rijkste clubs ter wereld strooide de laatste jaren met miljoenen alsof het pepernoten zijn en niemand wist het schip vlot te trekken. En toen was daar opeens Erik ten Hag uit Haaksbergen, in alles anders. Kennelijk is het wat ze nodig hadden. Herstelde scheve verhoudingen, won het gevecht met Ronaldo en vervolgens negen potjes achter elkaar, versloeg erfvijand City in de stadsderby en doet weer mee in de top van de Premier League.

De timing om Weghorst dan als aankoop te presenteren kon niet beter. Onder alle andere omstandigheden waren ze allebei, trainer en speler, weggehoond. Maar elke beweging van Ten Hag is in het ultra-opportunistische Engeland nu opeens een bezwerend gebaar van God zelf. Tot hij drie keer op rij verliest, maar dat terzijde. Gaan we het nu niet over hebben, dat verpest dit sprookje. 

Wout Weghorst dus. Laatst fikte Hugo Borst hem in Studio Voetbal even af. Moraal van het verhaal: alles is schijn bij Weghorst. Ik kon er wel een stukje in meegaan. Vaak schurkt het tegen overacting aan; dat werd in Qatar opnieuw duidelijk. Maar die tomeloze strijdlust van hem kun je niet veinzen. Die is echt. En daarmee kun je tegenwoordig nog steeds iets laten gebeuren in een wedstrijd. Weghorst is natuurlijk de – daar is-ie weer – Appie Happie-spits van zijn tijd. Smoort vrijwel overal critici te mond. Behalve bij Burnley dan, dat degradeerde.  

Cart-horse: zo werd Weghorst omschreven na zijn presentatie. Karrenpaard. Je ziet het voor je. Zwoegende tred, briesend en wel, diepe sporen trekkend in het zompige gras. En ergens in een zandbak trippelt het raspaardje Ronaldo, sierlijk springend met zijn keurig gekamde manen. Groter kun je de tegenstelling niet krijgen.

Ik probeerde me voor te stellen hoe Ronaldo op de actualiteit reageerde in zijn penthouse, omringd door spiegels die hem vertellen hoe mooi hij is. Zou hij nog steeds denken dat die Ten Hag een nobody is? Of zingt hij inmiddels een toontje lager nu Manchester United sinds zijn vertrek is opgebloeid?

Ik geef toe: erg objectief in deze discussie ben ik niet. Alles aan Ronaldo vind ik fake. Te gelikt. Altijd die spieren aanspannen op foto’s om zijn sixpack te tonen of met een ander kapsel aan de tweede helft beginnen (waar gebeurd). Dat overdreven ritueel bij die vrije trappen en het juichen. Die totaal onzinnige schaarbewegingen als hij op twee meter van zijn tegenstander staat. Het gedweep met zijn huizen en wagenpark. Van mij mag je een dure auto kopen als je geld hebt, maar twintig?

Op één punt respecteer ik hem zeer: zijn werkethiek die hem in staat stelt zo lang fit te blijven. Verder is het één grote egotrip. Nadat hij er niet in was geslaagd Ten Hag te manipuleren, ensceneerde hij een interview waarin hij bewust op een vrije transfer aanstuurde. Die kreeg meneer de vedette dan ook. Het kostte Manchester United veel geld. En met bergen tegelijk schept Ronaldo het nu op in Saoedi-Arabië, waar hij nooit zou gaan voetballen, had hij eerder beloofd. Toen nog in de veronderstelling schijnbaar dat de Europese top hem wilde inlijven. Maar op het WK gooide hij zijn eigen glazen in. Onzichtbaar toen Portugal hem nodig had tegen Marokko. Een slechte verliezer door meteen naar binnen te glippen, uiteraard met een camera in zijn kielzog. Dat wist hij. Men zei dat hij huilde achter de hand die zijn ogen verborg. Ik geloof er geen barst van.

In de woestijn, tijdens zijn presentatie bij Al-Nassr, orakelde Ronaldo daarna hoe uniek hij is en wat hij allemaal heeft gewonnen. Ze noemden hem het achtste wereldwonder, ook dat nog. Ik geloof echt dat hij graag had gezien dat Manchester United dieper was gezonken, omdat het zo werkt in het hoofd van een narcist. Dan zou iedereen nu om hem geroepen hebben.  

Maar stel nou dat zijn vervanger straks met een afzichtelijk puntertje in de verre hoek de Engelse titelstrijd beslist, of een bekerfinale? Dan roept iedereen in het Theatre of Dreams om Woutje Weghorst. Het karrenpaard uit Borne.

Dat zou pas echt het ultieme sprookje zijn. Beauty & The Beast.

Yoeri van den Busken