De nasleep

Een column is niet bedoeld voor persoonlijke grieven, ik weet het. Toch wil ik hier iets kwijt naar aanleiding van een verhaal dat ik afgelopen week heb gemaakt. Niet zozeer over het stuk zelf – een bestuurscrisis bij club X -  maar de nasleep ervan.  

Misschien herkennen jullie het. Dat je denkt een laatste punt te hebben gezet en het dan deelt met mensen die in het verhaal voorkomen. 

Fabian van der Poll

Niet zelden, en ook nu weer, volgt dan een ingewikkeld proces. Bevelende e-mails, ferme appjes, teksten vol wijzigingen. Iets waarover ik op de School voor Journalistiek nooit iemand heb gehoord. Ja, wel over het begrip wederhoor. Je schrijft iets over iemand en die persoon moet daarop kunnen reageren. Logisch. Dat wil je zelf ook, als het over jou gaat. Maar of dat toekomstige journalisten echt voorbereidt op het schemergebied tussen het laatste punt en publicatie? 

Misschien kunnen ze een acteur inhuren hiervoor. Hoe mooi is dat. Die hoeft niet eens fysiek aanwezig te zijn. Hij of zij hoeft slechts achter een laptop te zitten en een onophoudelijke reeks e-mails – inclusief bijlages - af te vuren op de onwetende, nietsvermoedende student die dacht een inhoudelijk sterk en evenwichtig stuk te hebben geschreven. 

In Word is het heerlijk hakken. Knippen, plakken, arceren, doorstrepen, verwijderen. Net een operatieset van een plastisch chirurg Ideaal om een tekst te verbouwen. 

Let wel: ik vind het prettig als bronnen wijzen op feitelijke onjuistheden en slordigheden, die verbeter ik graag. Maar lastiger wordt het als zij zich veel meer vrijheden denken te kunnen permitteren. Door bijvoorbeeld veel aanpassingen te doen (‘dit maakt het stuk beter’), te verwachten dat die blijven staan en vervolgens in een dezelfde mail te vragen dat ze graag de volgende versie ontvangen. 

 Dit laatste vond ik aanvankelijk nooit zo erg. Tot ik erachter kwam dat dit een verkapt verzoek was om het stuk nóg eens door te nemen en wéér het mes erin te zetten als dat nodig werd geacht. Doet één bron dit, dan is dat nog te overzien. Niet als het er veel meer zijn. 

Kwalijk neem ik het ze niet eens, dat ze hun best doen om de feiten hun richting op te schrijven. Het gaat om de manier waarop. De gebiedende toon. Het eisen. Denken dat je eeuwig recht hebt op inzage in het stuk. Sorry, nee. Maar als ik dat kenbaar maak, wordt de sfeer daar vaak niet beter van.  

Ook nu weer, na het stuk over club X. Ditmaal had ik me laten manipuleren door de ene bron, aldus de andere bron. ‘Heel teleurstellend.’ 

En dan? Tot tien tellen en zo vriendelijk blijven. Best ingewikkeld. 

FABIAN VAN DER POLL , bestuurslid NSP