John Motson (1945-2023), BBC-voetbalcommentator

‘He will remain the greatest’

John Motson was in Engeland (en daarbuiten) een begrip als voetbalcommentator van de BBC. Tien WK’s en alle andere belangrijke voetbalwedstrijden volgde hij in zijn carrière. Bijna vijftig jaar kende voormalig NOS-commentator Eddy Poelmann hem - als collega, meer nog als persoonlijke vriend. Het overlijden van John Motson roept herinneringen op bij Eddy Poelmann.

door Eddy Poelmann

 The dead have an unvarnished authority. Motson's own death, many years from now, will be a final coronation. Struck down, he will become more powerful than we can possibly imagine. And frankly, there really isn't time now for anyone else to catch up, overhaul him and then die first. This is why he will remain greatest.

Fragment uit een football-blog in The Guardian, ruim 11 jaar geleden geschreven door ene Barney Roney bij gelegenheid van het 40-jarig jubileum van John Motson als commentator bij BBC Match of the Day.  In de nacht naar 23 februari overleed mijn echte vriend Motty in zijn slaap, 77 jaar oud.

John Motson (rechts) met Eddy Poelmann, (Foto: exclusief voor privégebruik)

Het bericht kwam als een donderslag bij heldere hemel. Dat hij een aantal jaren geleden was geopereerd aan darmkanker was mij bekend. Maar alles was daarna onder controle, stelde hij mij gerust.  En de verhuizing van zijn riante buitenhuis in Little Gaddesden naar een appartement bij Milton Keynes had slechts te maken met de stijgende leeftijd van Anne en hemzelf.

Jaarlijks kwam hun kerstkaart al in de eerste week van december, alsof ze vreesden voor een staking bij de posterijen. Altijd met een persoonlijke boodschap van Anne. En het laatste persoonlijk contact was op Johns verjaardag. Ik belde in de middag terwijl zich in een ver land een cricketmatch afspeelde die ook aandacht vroeg. John had een brede belangstelling, met guilty pleasures als boksen en paardenrennen.

Onze vriendschap gold zowel privé als in het werk. Tijdens het WK voetbal van 1974 was hij nog vrij groen bij de BBC – ik een jong verslaggever voor dagblad De Tijd.  In Hiltrup legde ik de contacten voor BBC met Johan Cruijff cs. Met dermate veel resultaat dat ik snel een household name bij de Engelse tv-collega’s werd.  Toen wij in de daaropvolgende vakantie op Mallorca aangrenzende kamers en balkons bleken te hebben, was het pleit beslecht: vriendschap voor het leven.

In het werk voor beiden gunstig. Ik als vraagbaak voor ontwikkelingen in ons land [en soms het continent – de wereld zag er wat anders uit in die tijd], hij als de best ingevoerde collega van het VK.  En privé als wederzijdse chauffeur en begeleider bij werkbezoeken. En meer: toen ik bijvoorbeeld voor het jaaroverzicht Studio Sport 1984 een interview wilde met middenafstandsloper Sebastian Coe (huidig IAAF-voorzitter en parlementslid),  introduceerde John mij bij atletiekproducer John Shrewsbury. Die regelde dat de drukbezette Coe een hele middag vrijmaakte in Londen, zonder enige tegemoetkoming.

Tot voor enige tijd speelde zich medio december Johns X-maslunch af. In zijn favoriete Italiaanse restaurant in Kensington verzamelden zich dan de vrienden van John van allerlei pluimage, een vrouw/man of 40, van zijn schoolvriend met wie hij samen een renpaard bezat tot zijn manager Jane (een zeer trendy en kordate dame, die ook de zaakwaarnemer was van Bobby Robson).  En ik, zei de gek.  Er werd gegeten en gedronken zoals en zolang alleen Britten dat schijnen te kunnen.

In 2011 was ik met mijn echtgenote de enige vreemdeling in zijn buitenhuis dat zo uit Midsomer Murders leek te zijn gecast, inclusief oprijlaan en voetbalvelden-diepe tuin, ter gelegenheid van 40 jaar bij MotD.  Collega’s waren er (van Barry Davies tot Alan Parry en Tony Gubba, korte tijd later plotseling overleden) tot vrienden als Des Lynam (kort na diens geruchtmakende overstap van BBC naar de commerciëlen).

Bij een rondleiding door zijn huis viel mij vooral zijn werkkamer met een eindeloze rij aan boeken (ook van zijn hand) en documentatie op. Alle aantekeningen en statistieken uit zijn carrière waren als een archief gerangschikt; alles bijgehouden en -gewerkt door zijn Annie, die behalve als echtgenote ook als personal assistent fungeerde. Van moderne hulpmiddelen als computer, email of google moest John niks hebben.In een garage was een bar waar zoon Fred de scepter zwaaide: een fanatiek supporter van Derby County en inmiddels meer dan geslaagd als lector aan een universiteit.

Zijn populariteit op het eiland valt niet te vertalen naar Nederlandse verhoudingen.  Eenmaal een spraakmakend optreden in een Sheepskin-coat en de BBC vond dat hij best altijd ’s winters in zo’n outfit kon verschijnen. Hij  leverde zijn aandeel in het lezingencircuit, maar bleef altijd beminnelijk en aanspreekbaar. Alle eerbetoon na zijn overlijden bracht een groot deel van de natie in beweging, tot Downing Street 10 aan toe. Over de grens zal ik hem missen. Nu al.