Anton!

Toen de affaire Camiel Eurlings losbarstte had ik mij even terug getrokken in de Lutte, voor een welverdiende vakantie. Althans ik vond dat ik het wel had verdiend. Dat het volk eiste dat het IOC-lid zijn excuses moest aanbieden ging daar langs me heen.

Eerlijk gezegd ging het langs wel meer mensen heen. Als ik mij even in hartje de Lutte begaf sprak niemand mij er op aan. Terwijl mijn connecties met het IOC toch overal bekend zijn.

Camiel bood zijn excuses aan, maar toen was het nog niet goed en moest hij alsnog weg. Hij was niet van onbesproken gedrag.

Hoewel hij er niet meer is, belichaamt Anton Geesink voor mij nog steeds het IOC. Anton belde geregeld en ik had zodoende een ‘hotline’ naar de headquarters van de belangrijkste sportorganisatie. Was mooi meegenomen, vooral als er weer iets speelde binnen het NOC. Had Anton altijd een mening over.

Over Anton had ook iedereen een mening. Anton en ik zijn altijd van geheel onbesproken gedrag gebleven. Anton deelde zo nu en dan rake klappen uit, maar dan in figuurlijke zin. Wel ontstond er daardoor af en toe een relletje. Bijvoorbeeld toen Anton zei dat judoka’s van meer dan 140 kilo zich niet op de mat, maar bij de dokter moesten melden. Of toen hij zei dat een wegens doping geschorste atleet na het uitzitten van zijn straf gewoon weer moest worden geaccepteerd.

De grootste affaire was volgens mij dat hij sprak van Alte Kameraden, om de in zijn ogen samenspannende hockeykliek binnen de nationale overkoepelende sportbond even weg te zetten.

Niemand kon hem wat maken. Een van Nederlands grootste iconen, die binnen het IOC groot gezag had. Dat er in eigen land wat anders tegen hem werd aangekeken deerde hem niet zo.

Ik kan me herinneren dat ik een keer samen met Anton in Athene landde (2004!) en dat we allebei onze bagage kwijt waren. Dat leidde tot enkele lastige dagen daar in die hitte.

Wij eisten excuses!

We konden het pas relativeren toen we van springruiter Jos Lansink hoorden dat we niet moesten zeuren. Hij was zijn paard kwijt.

GERT LAMMERINK

Gert Lammerink (1962) schrijft deze wekelijkse column op persoonlijke titel. Hij werkt sinds 1988 bij het ANP, was in die periode twee keer chef sport, werkte daarnaast als algemeen eindredacteur en combineert tegenwoordig dat werk met sportverslaggeving. Hij deed verslag van vier Olympische Spelen (2002, 2004, 2006 en 2008). Daarnaast bezocht hij vele WKś voetbal (1990, 1994, 1998, 2010), EK’s voetbal (1992, 1996, 2000, 2008) en verder tal van titeltoernooien in het schaatsen, paardensport en judo.