Vicente Calderón!

Bij het bekijken van de finale van de Europa League kwamen de nodige herinneringen bij mij boven. Dat kwam omdat Atlético Madrid meedeed.

Mijn eerste Europese wedstrijd in het buitenland (als verslaggever, maar ook als mens, zeg maar), was bij Atlético Madrid. Dat zijn dingen die je bijblijven.

In 1988 mocht ik aan het grote werk beginnen en ‘deed’ ik FC Groningen. Dat lootte in de eerste ronde, inderdaad…… Atlético Madrid.

Alles was mooi aan die eerste trip naar de Spaanse hoofdstad. Samen met Cor Mulder, de iconische fotograaf van het ANP. Met vader Koeman, de technisch manager destijds. En Hans Westerhof, de trainer.

Vicente Calderón, de oude betonnen bak, maakte een geweldige indruk. De tribunes half hangend over de snelweg. Het publiek dat maar niet tot bedaren komt. De intense atmosfeer. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt.

FC Groningen trainde een dag voor de wedstrijd ver buiten de stad. Na afloop kon ik geen taxi vinden. ,,Rij toch gewoon met ons mee’’, zei Hans Westerhof, de trainer.

Kon dat nu nog maar. Dan zou het een stuk beter gaan met ‘ons’ voetbal.

In de bus terug vroeg Hans wie er de volgende ochtend meeging naar het Prado. Voor Hans bestond de wereld uit meer dan een bal. Ik ging mee, met nog twee wisselspelers. Het was de moeite waard, al heb ik in de vele buitenlandse reportages die zouden volgen nooit meer een museum bezocht.

,,Ik heb gisteren nog met Jezus gegeten’’, vertrouwde teammanager Theo Huizinga mij vlak voor de wedstrijd in Madrid toe. Jesús Gil y Gil, de baas van Atlético, daar doelde hij op.

Flink in de stress werkte ik in de laatste minuten aan mijn verslag. In de kolkende massa was amper telefonisch verbinding te krijgen met het thuisfront. De techniek was nog niet die van nu. Van WIFI durfden we niet eens te dromen. We waren nog maar net de typemachine voorbij.

Groningen gaat door, riep ik, en toen ik dacht dat alles rond was zag ik in een ooghoek dat Futre in de laatste seconde alleen voor doelman Johan Tukker stond.

Moest ik mijn verhaal herschrijven? Nee! Het wonderkind uit Portugal schoot naast, ‘gedwongen’ uiteraard door Johan. Nog dezelfde avond ontsloeg Jezus zijn trainer.

In het legendarische stadion Vicente Calderón ben ik nog een keer teruggekeerd, een jaar of twintig later. Met het PSV van Huub Stevens. Het stadion was leeg, in verband met een straf van de UEFA. En het was koud, min zes! De uitslag weet ik niet meer. Huub vroeg mij niet om mee te gaan naar het Prado.

Jammer dat Atlético Madrid verhuisd is inmiddels. De naam van dat nieuwe stadion kan ik niet eens uitspreken.

GERT LAMMERINK

Gert Lammerink (1962) schrijft deze wekelijkse column op persoonlijke titel. Hij werkt sinds 1988 bij het ANP, was in die periode twee keer chef-sport, werkte daarnaast als algemeen eindredacteur en combineert tegenwoordig dat werk met sportverslaggeving. Hij deed verslag van vier Olympische Spelen (2002, 2004, 2006 en 2008). Daarnaast bezocht hij vele WK’s voetbal (1990, 1994, 1998, 2010), EK’s voetbal (1992, 1996, 2000, 2008) en verder tal van titeltoernooien in het schaatsen, paardensport en judo.