Lachen om de VAR

Geen sport waar je zo lekker oneindig over kunt discussiëren als voetbal. Zeker tijdens een WK. En zéker wanneer de Video Assistent Referee (VAR) wordt ingezet, voor het eerst op een WK.

Het Nederlands elftal is er niet bij in Rusland, maar de VAR blijkt zowaar een meer dan waardig vervanger als onderwerp van nationale discussie. Ik beleef daar veel plezier aan – niet in de laatste plaats omdat het, godzijdank, een tijdelijke discussie is en geen eeuwige.

Want om er niet omheen te draaien: ik geloof in de VAR. Hier wordt heel goed uitgelegd waarom het invoeren van het systeem een gezonde ontwikkeling is (ik volsta even met een linkje, want anders wordt dit een erg lang verhaal): https://twitter.com/LewisWiltshire/status/1011495565484609536

Nee, het systeem is niet perfect. Zoals elk nieuw systeem kinderziektes met zich mee brengt. Maar daar gaat het me hier niet om.

Het plezier zit hem in het feit dat het historische tv-beelden oplevert. Beelden die we over een paar jaar en vervolgens tot in de lengte der jaren lachend terugkijken.

Wat zullen we een lol hebben om de beelden van spelers die na een arbitrale beslissing met hulp van de VAR nog steeds protesteren.
En om de scheidsrechters die het spel stil leggen, aan de zijkant beelden bekijken, maar die je vervolgens nog steeds ziet twijfelen, met paniek in de ogen.
Om de ene overduidelijke schwalbe waarvoor de hulp van de VAR niet wordt ingeroepen.
En om - dit is mijn favoriet – de andere overduidelijke schwalbe waarvoor dat wel gebeurt, maar waarna geen gele kaart volgt.

Natuurlijk ben ik extra blij met de VAR omdat het ons stof geeft om over te schrijven. Eerlijk is eerlijk. Maar dat kan ik alleen zijn omdat ik ervan overtuigd ben dat de problemen tijdelijk zijn. Want zodra de VAR volwassen is, zijn de kinderziektes verdwenen.

Zo heeft de afwezigheid van Oranje in Rusland toch nog een positieve kant. Want een WK met Oranje én de introductie van de VAR, dat had ik niet aangekund. Discussie-technisch gezien.

DAAN SMINK