Herinneringen aan Bert Nederlof

Thuis in Texel overleed zaterdag 6 oktober Bert Nederlof (72), oud-journalist bij Voetbal International. Hij deed tevens jarenlang verslag voor Langs de Lijn, onder meer samen met Jack van Gelder bij de interlands van Oranje. Cees van Cuilenborg, oud-hoofdredacteur van VI, haalt herinneringen op.     

Bert Nederlof

Bert Nederlof.  Direct nadat ik het trieste nieuws vernam, borrelden de herinneringen omhoog. In de eerste plaats onze nachtelijke tochten van Amsterdam naar Rotterdam. Op zijn scooter. Bert voorop. Ik achterop. Versteend kwamen we aan. We werkten op de sportredactie van dagblad Trouw in Amsterdam. Voor Bert een logisch vervolg van zijn journalistieke loopbaan na eerder voor het dagblad De Rotterdammer te hebben gewerkt. Voor mij een miskleun. Langer dan drie maanden hield ik het bij Trouw niet uit. Voldoende tijd overigens om elkaar goed te leren kennen en waarderen. Ik twijfelde daarom niet om Bert Nederlof naar Voetbal International  te halen, toen ik het daar voor het zeggen kreeg. 

Terug naar Rotterdam dus. Het begin van een samenwerking die meer dan 35 jaar zou duren en een hechte band ging smeden. Zowel privé als zakelijk. Bert groeide uit tot een stabiele factor op de redactie van het almaar groeiende weekblad dat de wind mee had in jaren dat het Nederlandse voetbal  steeds succesvoller werd. 

Bert hield van schrijven. En was daar heel goed in. Zonder franje. Zonder belust te zijn op effecten of te willen scoren met ranzige bijzaken. In feilloos Nederlands. Hij was bij De Rotterdammer immers begonnen als corrector. 

Kenmerkend was zijn gevoel voor humor. Doordrenkt met zelfspot à la Hans Dorrestijn. Hij speelde met verve de rol van schlemiel. Op de redactie of in de zaal als hij bij het zaalvoetballen te vaak op de reservebank belandde. 

Hij kon er daarom ook smakelijk om lachen toen tijdens het WK van 1974 in een Duits hotel luidkeels door de lobby schalde: telefon für Herr Leberworst. Dat was in het mobielloze tijdperk. 

Er werd in die jaren trouwens wat afgereisd. Geld speelde geen rol voor de kranten. Dat is inmiddels wel anders geworden. In 1986 gingen we met een forse VI-delegatie naar het WK-voetbal in Mexico, hoewel het Nederlands elftal zich niet eens had geplaatst.  

Het was daar dat ik met Berts handicap werd geconfronteerd:  snurken. Daar gingen al geruchten over, die allemaal waar bleken te zijn.  Het was niet zomaar snurken, maar keihard en krassend met zijn tanden. Hoe ik dat wist? Omdat we onderweg in Mexico  samen een kamer  moesten delen. Het was inderdaad een plaag. Ik deed geen oog dicht. ’s Nachts kreeg ik de ingeving om een cassette-recorder naast Berts hoofd te leggen. De volgende ochtend confronteerde ik  hem - en andere collega’s - met het resultaat. Bert was verbijsterd en geloofde het aanvankelijk ook niet. 

Ouder wordend werd z’n toon somberder. Hij was het meest in z’n element als hij kon schrijven en ging daar na zijn pensionering mee door vanuit zijn geliefde Texel.  Alwaar hij een aantal voetbalboeken produceerde. 

Bert Nederlof was een goed mens. Iedereen mag zich zo’n collega wensen. Zo eentje die je achterop de scooter ’s nachts van Amsterdam naar Rotterdam vervoert. 

CEES VAN CUILENBORG