Ghostwriter 

De rol van ghostwriter is een ondankbaar aspect van ons journalistieke bestaan. Ik vervulde die taak in mijn tijd bij het AD zo´n drieënhalf jaar voor Willem van Hanegem en zijn veelgelezen column. Weinig eer aan te behalen, kun je denken, maar voor mij was het toch een van de hoogtepunten in mijn lange carrière als sportjournalist.

Ik zou er niet aan moeten denken om een column voor, pakweg, Sjaak Swart te schrijven. Dat zou een soort strafwerk zijn. Maar Willem, ja, dat is heel wat anders. Hij was in mijn jeugd mijn grote idool. Ik ruimde in mijn Feyenoord-plakboeken voor iedere speler van tevoren twee pagina’s in, voor Willem steevast vier. 

Ik weet nog dat ik, als pas gearriveerde plaatsvervangend chef van AD Sportwereld, door eerste man Edwin van der Meijde werd gevraagd of ik Van Hanegem bij zijn wekelijkse column wilde assisteren.

Willem van Hanegem! Wat denk je?! Natuurlijk! Ik vond het ook wel een beetje eng, want ik had Van Hanegem in mijn hoedanigheid als verslaggever van NRC Handelsblad meegemaakt en dat was niet altijd rimpelloos verlopen. Ik meldde me de eerste keer schoorvoetend bij hem thuis in Overveen, maar het ijs was snel gebroken. 

Het was de start van gedenkwaardige wekelijkse gesprekken over voetbal. Vroeger stond de column op dinsdag in de krant en ging ik elke maandag bij de familie Van Hanegem langs. Zat ik aan de eettafel met Willem en Marianne (‘Mar’) smeerde de boterhammen voor ons, ik voelde me er thuis. Soms ging ik ook nog even mee Boy van school halen. En toen ik een keer voor de kerstbijlage Marianne interviewde, maakte De Kromme hoogstpersoonlijk mijn eten klaar. Doe maar één met paté en één met kaas… 

Het kan niemand zijn ontgaan dat Willem vorige maand 75 jaar is geworden. Ik was niet uitgenodigd voor het grootst opgezette verjaardagsfeestje van het AD in De Doelen, maar waarschijnlijk was ik ook niet gegaan als ze wél aan mij hadden gedacht.

Willem zou een paar jaar geleden eregast zijn bij een veilingavond van mijn eigen voetbalcluppie. Natuurlijk wilde hij dat graag voor mij, ‘Hannes’, doen, had hij gezegd. Ik was apetrots. Maar ’s ochtends in alle vroegte meldde Willem zich met een berichtje af. Hij voelde zich niet lekker… De tranen stonden in mijn ogen. Willem zou me nog bellen, maar ik heb nooit meer iets van hem gehoord. Het cadeau dat ik hem als dank had willen geven, staat nog steeds in mijn werkkamer.

Deze persoonlijke teleurstelling doet natuurlijk niets af aan de grootheid van Willem van Hanegem. Hij heeft ons voetbal binnen én buiten het veld met zijn unieke spel en humor veel kleur gegeven. Ik heb die prachtige aflevering van Andere Tijden Sport al drie keer bekeken en op FOX waren nóg meer heerlijke beelden te zien. En in de fraaie bijlage van VI zag ik dat Willem ooit zelfs een NSP-kaart had! Een bijzondere man, van wie ik op gepaste afstand altijd zal blijven houden.

 

HANS KLIPPUS