Slaapmutsje

Wat hebben we toch een prachtig beroep. In de sport is het nooit saai. Spannende wedstrijden, grote kampioenen en bijzondere verhalen achter de sportmensen, van wie we vaak niet eens weet hebben. Gelukkig is er Andere Tijden Sport, wat mij betreft in een veel te lage frequentie, maar ook in het buitenland maken ze af en toe ware pareltjes.

Zo stuitte ik geheel toevallig op een Zweedse documentaire. Het was op de avond van de voetbalinterland Nederland-Wit-Rusland. Mijn vrouw had nachtdienst in het ziekenhuis en ik wilde eigenlijk nog niet naar bed. Op NPO 2 begon net ‘Nice People’.

Het bleek over een groep Somalische vluchtelingen te gaan, die, om te integreren, in het Zweedse stadje Borlänge aan de lokale sport, bandy, gingen doen – een soort ijshockey niet met een puck, maar met een rubberen balletje.

Ene Patrik Andersson, met het uiterlijk van een schlagerzanger, opperde dat ze dan meteen konden meedoen aan het aanstaande wereldkampioenschap, dat wel al over negen maanden op het programma stond. In de film werd afgeteld naar het WK. Met nog vijf maanden te gaan, oordeelde de trainer, een top-bandyspeler, dat de Afrikanen wat schaatsen betreft op het niveau van 5- en 6-jarigen zaten. Zoiets verzin je toch niet?

Het was ook allemaal echt. Somaliërs, thuis gewend aan een gemiddelde temperatuur van boven 30 graden, die in, off all places, Siberië aan een WK meedoen. De flamboyante initiator van het project, Andersson, die om even tot rust te komen voor zijn auto een dubbele beurt in de wasstraat neemt en dan tussen het water en de borstels even kan wegdommelen. De docu was hilarisch en droevig tegelijk. Een van de Somaliërs had zijn moeder al vijf jaar niet gezien en moest steeds huilen als hij haar tijdens het WK aan de telefoon had. ‘Heb je warme kleren bij je, jongen?’

Ze verloren natuurlijk alle wedstrijden dik, maar het enthousiasme was er niet minder om. En toen in de laatste duel tegen Duitsland er eindelijk ook een keer door Somalië werd gescoord (eindstand 1-22), werd het als de wereldtitel gevierd. Het betrof, zo zag ik op internet, trouwens het WK van alweer vijf jaar geleden. Ik lees en kijk heel veel, maar dit prachtige verhaal was mij volledig ontgaan. Ook in de WK-edities erna bleven de Zweedse Somaliërs meedoen. Ze speelden zelfs meerdere keren tegen Nederland.

Ik kan de documentaire van harte aanbevelen. Ondanks dat het na middernacht was, vond ik het jammer dat hij maar een uur duurde. Voor mij was het in ieder geval een onverwachts slaapmutsje, én het bewijs dat sport onuitputtelijk is als het om mooie, gevoelige momenten gaat. Hopelijk blijven onze tv-zenders en kranten daar, ook al vindt het in Siberië plaats, ruimte voor bieden.

Mooie gelegenheid om bij deze Studio Sport (Sport in Beeld) te feliciteren met het 60-jarig bestaan!

 

HANS KLIPPUS