CLICKGEILHEID

Voor wie het voetbal een beetje volgt, zijn het weken geweest waarin de woordenschat is aangevuld. Net terug van vakantie werd ik door mijn aimabele oud-collega en feitenfetisjist Michel Abbink meegesleept in een vermakelijke coëfficiëntenpolonaise, want we waren in de zesde en zevende voorronde van de Europese toernooien bezig Moldavië en de Maagdeneilanden in te halen en dat was weer bemoedigend met het oog op de seizoenen 2031/2032. Zoiets. 

Daarna las ik ingewikkelde verhalen over een spaghetticonstructie in het AZ-stadion. Dat had niets te maken met een nieuw systeem van trainer Arne Slot, maar met het ingestorte dak. En natuurlijk vlogen binnen no time de beschuldigingen in bouwvakkersland heen en weer. Waarom zou je nog wachten op een zorgvuldig onderzoek?

Vorige week raakten ze in Eindhoven niet uitgesproken over de sirtakispits. Er was een man met een puntbaard opgedoken, afkomstig uit een land waar je niet zo gauw een topvoetballer vandaan haalt. Maar deze Griek maakte een pirouette en we hadden er een cultheld bij. Hij gaat PSV verlossen, dat was na zijn invalbeurt van negen hele minuten zonneklaar.

Het kan aan mij liggen, of aan het feit dat ik deze zomer besloot wat meer de social-mediakanalen in de gaten te houden (anders ben je gedateerd, hoor ik steeds) maar de gekte lijkt heviger dan ooit te woeden. Ik heb even een kleine studie gedaan naar Frenkie de Jong, de grootste zomerhype.

Ik zou vijf van deze rubrieken kunnen vullen met ronkende lyriek over zijn verblijf in Spanje tot nu toe. Alsof je een baby ziet opgroeien. Zijn eerste stapjes, zijn eerste Spaanse woordjes, zijn eerste fruithapje… Het is allemaal op bombastische wijze voorbijgekomen. 

Frenkie speelde in de voorbereiding drie ballen vooruit en hij had Barcelona betoverd, terwijl spelers van Barcelona volgens mij nooit iets anders doen dan ballen vooruit spelen. De reïncarnatie van Johan Cruijff zal sterke schouders moeten hebben om hier dag in, dag uit mee om te kunnen gaan.

Vooralsnog lukt dat, Frenkie oogt uitermate stabiel en ik zie nog steeds – ook na twee teleurstellende competitieduels – die ontwapenende lach op zijn gezicht. Maar voor veel talentvolle jongens die nog twintig moeten worden vrees ik in deze tijd het niet-tegen-de-druk-bestand-zijn-scenario.

In de strijd om de hits, likes, clicks en wat dies meer zij moet het steeds gekker, hipper en schreeuweriger. Woorden als duiding en geduld zijn aan het uitsterven. En we hoeven allang niet meer alleen naar de vermaledijde knip- en plaksites te wijzen. Zelfs dagbladen stellen nieuwsberichten voor hun site samen op basis van Twitterkreten die over het algemeen nogal ongenuanceerd zijn en waarvan je vaak niet eens weet wie de afzender is – een kwalijke ontwikkeling.

Wat me nog het meest heeft verbaasd: sinds kort proberen media-afdelingen van de grote clubs elkaar af te troeven in het maken van zoveel mogelijk opzwepende filmpjes. Daarnaast worden contractverlengingen en de komst van nieuwelingen verpakt in reclameboodschappen die je telkens het idee geven dat God teruggekeerd is op aarde. Iedere doorsnee speler is een wizard, een true hero of een legend. Er moet tegenwoordig namelijk in het Engels met de achterban gecommuniceerd worden.

Wat ik dan wel weer ironisch vind, is dat trainers en beleidsbepalers er een bloedhekel aan hebben wanneer voetballers te snel te groot worden gemaakt, maar dat ze dus mensen aannemen die zich louter laten leiden door clickgeilheid (noteer maar vast: het woord van 2019).

Dus, heren in de bestuurskamers: straks niet roepen dat Pietje of Klaasje door ‘de media’ ten onrechte is opgehemeld. Dat doen jullie anno 2019 helemaal zelf.

YOERI VAN DEN BUSKEN