Trouwe verslaggevers

Toen Olav Mol afgelopen zondag in Singapore voor de vijfhonderdste keer en nog even enthousiast verslag deed van een Grand Prix in de Formule 1, dacht ik aan al die trouwe verslaggevers die je in elke sport wel weet te vinden.

Die zonder aarzeling onderdeel uitmaken van hun sport, die onomwonden liefde hebben voor hun tak van sport, die hun sport beter kennen dan wie ook en het publiek daarin laten meedelen.

Ik dacht aan Jos van Kuijeren die nu, op 76-jarige leeftijd, nog steeds in het zwemmen werkt. Dat is best oud, maar zijn kennis van de sport, opgedaan voor de NOS, Zwemkroniek, de Volkskrant en Telegraaf, is nog ongeëvenaard. Hij deed in 1977 zijn eerste EK, in Wenen, en vervolgens alle grote en kleine toernooien in ’s werelds zwembaden.

John Volkers, vicevoorzitter NSP

Nu het steeds minder goed gaat met het Nederlandse zwemmen, wordt Van Kuijeren, Swimjos is zijn geuzennaam, zelfs pittig en soms bepaald kritisch in zijn commentaren. Hij waarschuwt intussen al jaren dat het Nederlandse zwemmen na 2020 niks meer zal voorstellen. Ik denk dat ie gelijk gaat krijgen.

Ik dacht in dat F1-weekeinde van Singapore ook aan Chris Mast die ik aantrof bij het EK volleybal in Apeldoorn. Eerder zag ik hem ook al in Rotterdam en Amsterdam, de regenjas dan wel het colbert bij de hand. Mast is sinds 1975 in het volleybal actief, vele jaren als hoofdredacteur van het magazine van de nationale volleybalbond waarin hij als kritisch volger zonder moeite botste met het bestuur. Ik was hem een beetje uit het oog verloren, maar daar zat hij dan weer, aan de perstafel, in het perscentrum bij prachtig volleybal. Herinnering aan grote tijden van weleer.

Ik dacht ook aan Hans van Zetten die ik drie weekenden lang in Heerenveen aantrof, als voorbereiding op de WK turnen die volgende week in Stuttgart beginnen. Hans (‘en hij staat’) filmend met zijn iPhone, om thuis nog even wat terug te kijken van Eythora Thorsdottir en Epke Zonderland. Hans, de man met dat ongelooflijke cijfermatige archief waar iedereen jaloers op is. Hans, de man die je altijd wat kunt vragen over een oefening, over ‘amplitude’ van een reuzenzwaai, over zijn lang voorbije jaren als bondscoach.

Hans, bij de nationale televisie (NOS) in 1986 de opvolger van Klaas Boot, gaat stoppen als Epke stopt, zegt hij altijd. Dat wordt 2020, of 2021. Het zal een enorm gat in de verslaggeving van de sport bloot leggen.

Ten slotte dacht ik ook even aan waarde collega Luuk Blijboom die 25 jaar over schaatsen schreef voor De Telegraaf. In de zomer kwam plotseling het bericht door dat ‘Loeka’, de collega die 14 Olympische Spelen versloeg, door zijn Amsterdamse krant bij het oud papier was gezet.

We kennen de redenen niet, we hebben hem (vergeefs) gebeld en geappt om te zeggen dat het een beroerde zaak is, daar thuis zitten, terwijl de Nederlandse sport in voorbereiding is op de Olympische Spelen van volgend jaar.

Blijboom kan nergens op antwoorden, juridische kwestie, maar ik weet: grote, langjarige ervaring, telt in de sportjournalistiek. En ik dacht aan Olav, Jos, Chris en Hans.

JOHN VOLKERS
Vicevoorzitter NSP