Estavana Polman, NSP Sportpersoonlijkheid 2019

Estavana Polman schiet vaak raak, maar ze is ook de handbalster van de rake teksten’, oordeelt het bestuur van de NSP, dat de 27-jarige handbalster tot NSP Sportpersoonlijkheid van het jaar uitriep. De keus viel op Polman om haar houding, spontaniteit én excellente spelkwaliteit. De uitverkiezing vierde ze met een groot deel van haar familie op het podium.

Estavana Polman op het podium met haar trouwste fan, haar oma. (Foto: Ronald Speijer)

Op het podium gaf je aan vereerd te zijn met deze prijs. Waarom?

,,Kijk maar naar de lijst met vorige winnaars. En daar staat dan ineens mijn naam tussen. Dat is nogal wat. Zoiets verwacht je toch niet?  Dit is echt een grote eer voor me, zeer onverwacht.”

Maar dit staat toch niet in verhouding tot het winnen van een echte gouden medaille?

,,Nee, natuurlijk niet. Maar dit is oprecht geweldig. Het betreft een individuele prijs, dat is toch een soort van beloning voor elke dag heel hard trainen. Al gaat het bij ons maar om één ding: die gouden plak.”

Waar denk je zelf dat je de Sportpersoonlijkheidsprijs aan te danken hebt?

,,Ik probeer altijd mezelf te zijn, doe me niet anders voor dan ik ben. Kijk, als ik thuiskom is de eerste die ik zie Raf (Van der Vaart, red.). Als ik boos op hem ben, gaat het daarover. Maar na een wedstrijd zijn jullie de eerste die ik zie, de pers. In de mixed zone. Dat is leuk. Zeker nu ik moeder ben, heb ik geleerd vaker tot tien te tellen. Maar de emoties die jullie zien, die zijn echt. Als het kut is, is het kut en als het geweldig is, dan is het geweldig. Soms botst dat met jullie. Dat ik denk dat ik goed speelde terwijl jullie me slecht vonden. Dan denk ik later ‘jullie hadden misschien toch gelijk’’. Fantastisch toch?”

Hoe belangrijk vind jij het bestaan van onafhankelijke media?

,,Weet je dat ik daarover heb zitten nadenken? Op het moment dat ik vernam dat ik deze prijs zou krijgen. ‘Wat is dat nou, ik en de media?’ Het volgende klinkt misschien heel raar, maar ik keek naar Raf en dacht ‘het is eigenlijk net een relatie, die omgang met de media’. Soms is het onweer, nou zeg maar gerust een orkaan. Op andere momenten schijnt de zon en kun je niet zonder elkaar.”

Is er een zwarte lijst van journalisten bij de handbaldames?

,,Ja absoluut!”

Wie staat er bovenaan?

,,Ome John natuurlijk! Haha, John Volkers. Je hebt er altijd van die types bij zitten he… Nee hoor John is een goeie gozer maar we maken wel altijd geintjes over hem. Hij is de oom van mijn teamgenoot Jessie Klaver. Kijk, het mag best gezegd worden als we slecht spelen. Maar we moeten allemaal, ook de pers, in ons achterhoofd houden dat we Nederland zijn. We zijn één team. Jullie ook. Hoe langer wij in het toernooi zitten, hoe beter het ook voor jullie is. Andersom realiseren wij ons ook dat we jullie nodig hebben om onze sport goed weg te zetten. Die wisselwerking is eigenlijk heel erg leuk.”

ARNOUT VERZIJL