Halfdood

Natuurlijk is het appels en peren vergelijken en meningen verschillen nu eenmaal, maar ik verbaas me toch hooglijk over de naam van Rico Verhoeven op de shortlist van de verkiezing van Sportman van het jaar. Niet eens omdat hij ‘wereldkampioen’ is van een besloten organisatie en niet van een officiële internationale federatie. En ook niet omdat hij in drie jaar tijd maar twee titelgevechten heeft gehad.

Nee, ik vind dat Verhoeven niet tussen de genomineerde sporthelden thuishoort, omdat hij aan een ‘sport’ doet waar het er uitermate gewelddadig aan toegaat. Als het even kan, slaan en schoppen ze elkaar halfdood of ten minste kreupel. Kijk maar eens hoe toegetakeld Verhoeven er in oktober uitzag na zijn enige gevecht in 2021, én dan was hij zelfs nog de winnaar…

Het was weerzinwekkend en onsmakelijk.

De nachtelijke gevechten van Muhammad Ali behoren tot mijn mooiste jeugdherinneringen, maar die waren niet te vergelijken met de oorlogen die Verhoeven en zijn collega’s in de ring uitvechten. Overigens niets ten nadele van hem, Rico lijkt me best een aardige gozer. Verhoeven wil een bekende acteur worden en ik kan me niet voorstellen dat er voor een sympathieke klerenkast als hij met een goed lichaam en een goede uitstraling geen rollen zijn. Ik gun hem van harte een Oscar, maar een Jaap Eden hoort hij wat mij betreft niet te krijgen, zelfs geen nominatie.

Ik vind het onvoorstelbaar dat Verhoeven ambassadeur van de Nationale Sportweek is geweest en als rolmodel voor de jeugd wordt gepresenteerd. Lekker voorbeeld, iemand die tegenstanders zonder enige genade afrost. Het is toch niet de bedoeling dat de jeugd het idee krijgt dat het daar om gaat in de sport?

Verhoeven zit na elke partij monter en beschaafd aan een talkshowtafel, leuk, maar volgens mij is het kwaad dan al geschied – de jongeren kijken sowieso niet naar dat soort programma’s. Begrijpelijk dat de drie kinderen (10, 6 en 4 jaar) van Verhoeven na de matpartij tegen Jamal Ben Saddik enorm schrokken van het gruwelijke linkeroog van hun vader. Papa dook toen maar even snel in zijn rol als acteur en zei dat hij een masker op had.

De meeste media vinden het allemaal prachtig, gezien de smeuïge en vooral kritiekloze reportages, interviews en columns over Verhoeven. Eva Jinek verandert met hem in de buurt in een geïmponeerde bakvis die niet uitgepraat raakt over diens brede schouders en armen. Dus wordt er uiteraard geen vraag gesteld over het geweld en de - zeker niet altijd gespeelde-– haat in deze ‘tak van sport’.

HANS KLIPPUS