Moreel kompas

Het schoolvoetbaltoernooi stond op punt van beginnen en dat zorgde voor de nodige opwinding bij de kinderen op de basisschool waar ik werk. Hoewel, niet bij iedereen. Toen ik aan een jongen vroeg waarom hij niet meedeed, was zijn antwoord: ‘Voetbal is stom.’

Daar kon ik op dat moment weinig tegenin brengen. De afgelopen weken hadden grensoverschrijdend gedrag, dubieuze commerciële overnames, een oorlog en supportersmisdragingen een deken geworpen over de sport, waarbij het morele kompas in het duister tastte.

Kun je überhaupt spreken van een algemeen aanvaard moreel kompas wanneer bij sommige mensen het instrument op verschillende waarden is afgestemd?

Een technisch directeur die, amper twee maanden na ontslag wegens seksueel intimiderend gedrag, een bladzijde omslaat alsof er in het hoofdstuk daarvoor niks is gebeurd.

Een volksclub die als een pup in coronatijd verkocht dreigt te worden aan een ‘internationaal voetbalimperium’.

Een psychopaat die het normaal vindt een land binnen te vallen om een paar weken later een intentieverklaring in te leveren bij de UEFA voor het organiseren van het Europees kampioenschap in 2028 of 2032.

Het idee alleen al dat er daadwerkelijk een kans bestaat dat er hoge voetbalbazen zullen zwichten voor het Russische charmeoffensief en we over een paar jaar een toernooi vieren over de rug van de duizenden vluchtelingen die we nu met open armen ontvangen, is niet te verteren. En, is een toernooi eenmaal toegezegd, dan kan niemand daar nog iets tegenin brengen, weten we inmiddels.

De actie van de sponsoren van Antwerp FC valt in dat opzicht te prijzen, hoewel ook zij weten dat het roepen in de woestijn is, tegen een rijke oligarch en een op geldbeluste egotripper die het ontbeert aan elke vorm van zelfreflectie.

In een tijd waarin het morele kompas supporters, clubs, sponsoren en bonden splijt, was er gelukkig ook een moment dat iedereen weer even bij elkaar bracht. Toen zaterdagavond aan het begin van de tweede helft van Nederland - Denemarken alle supporters in het stadion als collectief de handen op elkaar sloegen om Christian Eriksen met een staande ovatie te verwelkomen, negen maanden na de EK-wedstrijd tegen Finland waarin het leven korte tijd aan hem ontsnapte en voetballiefhebbers en niet-liefhebbers de adem inhielden.

Eriksen heeft de dood in de ogen gekeken en is toen omgekeerd. Om vervolgens vanaf een brancard met een slap handje richting de Deense fans te beloven dat het goed zou komen. Zaterdagavond veerden zij, samen met de Oranjefans, op toen hij twee minuten na zijn invalbeurt de bal snoeihard in de linker kruising knalde.

Het doelpunt en de daaropvolgende ontlading bij Eriksen, de Deense spelers, coach en iedereen in het stadion, toonde weer even een glimp van hoe mooi voetbal kan zijn.

ANNEMARIE POSTMA