Méér dan pratende hoofden

Een sportjournalist die sportjournalistiek bedrijft. Een ware verhalenverteller, ook dat. Dat de wereld daar blij mee moet zijn. Dat was de ondertoon in de lofprijzing op de radio van Arno Kantelberg de ochtend na de uitverkiezing van AD-verslaggever Sjoerd Mossou tot ‘Sportjournalist van 2022’.

Kantelberg zat in het half uurtje Mediaforum op Radio 1, in het programma Spraakmakers. Hij vond het klein gebleven nieuws – want het is maar sport - zijn mediamoment van de dag. Mossou was voor hem, net als diens voorganger Willem Vissers (Volkskrant), een baken van licht in de wereld van de sport, lees voetbal, die verduisterd raakt door al die moderne tafels vol meningen.

John Volkers

‘Geïnflateerd’, noemde Kantelberg de situatie. De beoordeling van het voetbal overlaten aan analisten, veelal en meestal uitsluitend afkomstig uit de zelf-feliciterende kringen van het profvoetbal, het is hem te mager. Want die mannen en enkele vrouw zijn – dixit Kantelberg - meer praters dan denkers.

Mossou kreeg daartoe een grote veer op zijn hoed. Ook dat hij zo lekker kan schrijven, naast AD in het blad Santos, ‘dat smaakt mij zeer’, aldus Kantelberg die in zijn betoog over goede sportjournalistiek werd bijgevallen door Freek Staps, de hoofdredacteur van het Algemeen Nederlands Persbureau (ANP). Sportjournalistiek gaat uit van de feiten, het is zoveel meer dan pratende hoofden, zei Staps, met zijn mensen leverancier van de vele basale feiten in de sport, de uitslag bijvoorbeeld en de doelpuntenmaker.

Presentator Roos Abelman vroeg, plagerig ondeskundig, of het WK van Qatar met al zijn uitwassen van menselijke misstanden en corruptie nog wel een sportverhaal was geweest. Nee, zeiden Staps en Kantelberg: dit was nu juist het schoolvoorbeeld van het sportjournalistieke verhaal geweest. Zoals de onthulling over Marc Overmars en de appjes, van de collega’s van NRC (Verseput, Van der Poll en Pinedo) er ook een was.

Sport is, wij weten dat al lange tijd, meer dan de prestatie tussen de kalklijnen. Niet voor niets had Matthijs van Dam van Trouw, prijswinnaar bij de competitie talent van het jaar, ver buiten die lijnen gekleurd door in Bangladesh op zoek te gaan naar de achtergebleven geliefden en familie van de bouwvakkers die in Qatar van steigers waren getuimeld.

Waaruit de natte vinger-conclusie werd getrokken dat de jongeren in de sportjournalistiek activistischer zouden zijn dan de oudere generaties. ‘Geëngageerder’ was de correctie van Kantelberg zelve.

Waarna Staps de jonge Trouw-journalist vanuit Hilversum of een ander ambitieus jongmens de opdracht gaf nog eens na te speuren wie toch die gastarbeiders - sorry, arbeidsmigranten - waren geweest die met het Nederlands elftal op de foto waren gegaan, enkele dagen voor de aftrap van het WK in Qatar. Hoe goed waren zij betaald? Waren het wel arbeiders geweest? Of gewoon ingehuurde modellen? Zoals kleurig uitgedoste Qatarese fans ook slechts goedbetaalde krachten van elders bleken te zijn.

We hopen dat intrigerende verhaal in 2023 te lezen, ter onderlijning van onze zich altijd weer ontwikkelende tak van journalistiek. De avond in Rijswijk, met Mossou, Van Weel, Van Dam en het NRC-duo op het podium, was daarvan het bewijs.

JOHN VOLKERS
Vicevoorzitter NSP