Weg met de VAR

Vier jaar geleden heb ik een boekje gemaakt over het eerste jaar van de VAR in het Nederlandse voetbal. Toen was ik nog vol optimisme en groot voorstander van de videohulp. Maar sinds kort ben ik van geloof veranderd. Weg met de VAR (wat natuurlijk nooit gaat gebeuren)!

Mijn ommezwaai heeft niets te maken met het desastreuze VAR-eredivisieweekend aan het begin van deze maand: de belachelijke beslissing om de goal van Ajax tegen Go Ahead niet goed te keuren (Voor de goede orde: ik ben een fanatieke Feyenoorder…) en de 0-0 van FC Utrecht tegen Volendam, ondanks dat de thuisclub drie keer had gescoord. Het was hoogstens een bevestiging van mijn gevoel.

Nee, het was vorig maand dat ik ineens genoeg had van de VAR. Dat gebeurde tijdens Athletic Club Bilbao tegen Barcelona in La Liga. Drie minuten voor tijd maakte de thuisclub gelijk tegen het grote ‘Barca’ en tienduizenden Basken vierden uitbundig feest. Ik heb niets met Athletic, maar werd er wel vrolijk van. Mooi dat een doelpunt voor zoveel vreugde en plezier kan zorgen.

Totdat de VAR zich meldde. Er had zich een handsbal voorgedaan, niet voor het doel van Barcelona, maar helemaal aan de andere kant van het veld en vele balomwentelingen vóór de Bilbao-treffer. Het was niet eens overduidelijk hands en daarom had ook geen Barcelona-speler (!) geprotesteerd. Toch: doelpunt afgekeurd, dag gelijkmaker. En stil was het in Bilbao, de mensen grepen vol vertwijfeling naar het hoofd of reageerden woedend. Wat voor de Athletic-aanhang een gezellige avond leek te worden, werd er een vol frustratie. Het was bijna sadistisch.

Nog steeds vind ik dat alles bij elkaar opgeteld de VAR het voetbal (veel) eerlijk maakt. Maar de nadelen die dat met zich meebrengt, zijn te groot. Zoals geschetst, spelers en supporters die worden geplaagd met geschrapte treffers, én (2) het oponthoud tijdens wedstrijden vanwege de inmenging van de VAR, (3) het vele gepraat na afloop over VAR-momenten, terwijl het over het voetbal zelf zou moeten gaan, (4) de ergernis over arbitrale fouten, die  tegenwoordig vele malen groter is dan over arbitrale vergissingen in de tijd dat er nog geen VAR was.

Het laatste is logisch. Dat één iemand een moment van plotselinge (en godzijdank meestal tijdelijke) blindheid heeft, oké, maar tegelijk vijf, zes mensen - scheidsrechter, assistent-scheidsrechters, vierde man, VAR, assistent-VAR? Tenenkrommend en niet te bevatten.

Er zit ook geen of nauwelijks verbetering in het VAR-proces. De cijfers van verkeerde beslissingen zijn de afgelopen jaren ongeveer gelijk. Dat komt mede omdat er flinke verschillen zijn in hoe scheidsrechters en VAR’en de regels interpreteren. Een boze BBC-analist Alan Shearer vertelde afgelopen zaterdag bij Match of the Day dat hij deze competitiedag liefst vijf ‘awful’ fouten van VAR’s had geconstateerd. Het blijven mensen, is dan het verweer. Prima, maar dan kan je de videohulp toch beter helemaal schrappen? Ik geloof ook wel in het cliché dat elke ploeg, de momenten van voor- en tegenspoed tegen elkaar wegstrepend - aan het van het seizoen staat waar het ook dient te staan.

En het geld dat met het afschaffen van de VAR wordt bespaard, kan dan mooi worden besteed aan het aanschaffen van doellijntechnologie in alle stadions. Dan zou er pas echt sprake zijn van gelijkheid.

HANS KLIPPUS