Maarten Ducrot na 19 jaar weg uit ‘keurslijf’ NOS

Na 19 jaar wielerverslaggeving voor de NOS was de Amstel Gold Race de laatste tv-klus voor Maarten Ducrot. In Bruchem (Bommelerwaard) krijgt zijn paardenrijschool Centaur meer aandacht. ,,In het keurslijf van de NOS werd ik steeds ongelukkiger”, zei Ducrot in VARA GIDS. Tegen Daan de Ridder van nu.nl ging hij daar dieper op in.

Ducrot op nu.nl: ,,De ruimte om mijn verhalen te vertellen werd steeds kleiner. Vroeger ging ik voor Parijs-Roubaix drie dagen naar Frankrijk om met allerlei renners en ploegleiders te praten. Dan had ik een verhaal, had ik inspiratie om mijn werk te doen. Dat vind ik zo gruwelijk belangrijk. Vorig jaar stuurde de NOS me naar Denemarken, rond de start van de Tour. Ik heb geen commentaar gegeven, maar een week lang rondgelopen. Dat was goud. Maar de laatste jaren zaten we tijdens wedstrijden meestal in Hilversum. Het gaat tegen mijn principes in. Als je niet bij de koers bent, heb je geen recht van spreken. Dan voer je een act op. Dat gevoel krijg ik de laatste jaren steeds vaker."

‘Ontsporend gedrag’  

Zowel als freelance-verslaggever en als profwielrenner constateerde Ducrot ‘ontsporend gedrag’. Op nu.nl zegt hij daarover: ,,Ik heb die onveiligheid ook wel gevoeld. Wat gebeurt er op  een sportredactie die macho is? Daar is concurrentie. En dat zorgt voor allerlei ontsporend gedrag waarin mensen hun plekje gaan veiligstellen en hogerop willen komen. In mijn tijd als renner gebeurde het weleens dat ik aan het douchen was en dat teambaas Jan Raas opeens het gordijn opentrok en begon te vloeken. Het is ondenkbaar dat dat nu zou gebeuren, want het is volledig grensoverschrijdend. Maar dat is wel de situatie waar we vandaan komen. Nu vindt er een aanpassing plaats. En dat gaat met horten en stoten."

In het voorjaar van 2004 kreeg Ducrot (afgestudeerd psycholoog en profwielrenner van 1985 tot en met 1991) van Mart Smeets de vraag of hij wielercommentator wilde worden. De twee hadden tijdens de profcarrière van Ducrot veel lange gesprekken gevoerd over de sport. Smeets dacht dat die conversaties ook prima zouden werken op tv.

Ducrot: ,,Ik heb vanaf het begin geprobeerd om een stem te geven aan de gasten in de arena:  de wielrenners. En om maatschappelijke thema's aan te roeren aan de hand van het peloton. Neem een woord dat ik gepikt hebt van Mart: tekentafelwielrennen. Dat bedacht hij toen ik weer een keer zat te schelden over dat alles tegenwoordig bepaald wordt voor de renners, in plaats van dat ze zelf verantwoordelijkheid nemen. Dat is voor mij een metafoor van wat er in de samenleving aan de hand is: de afstand tussen leiders en werknemers of burgers."

‘Beschermd tegen idioten’

Als commentator van de NOS moest Durcot ervaren dat zijn woorden vaak irritatie los maakten. Durcot wilde zich nooit laten beïnvloeden daardoor:  ,,Tegenwoordig zitten we met z'n allen in ons eigen bubbeltje op de tribune naar de sporters te kijken. En dan willen we een journalist hebben die precies zegt wat wíj vinden. Dat doe ik dus never nooit. Ik probeer om de arena heen te lopen, te kijken naar de renners en pas een mening te vormen als ik het hele verhaal heb. Ik ben de NOS héél dankbaar dat ze mij altijd hebben beschermd tegen alle idioten die van alles van mij vinden. Ik ben strenger voor mezelf dan wie ook. Maar dat betekent niet dat ik moet luisteren naar de mensen op de tribune die het allemaal zo goed weten. Die vinden dat Ducrot niks ziet, niks kan, stom lult. En altijd maar weer begint over het tekentafelwielrennen. Daar begín ik niet over, dat is mijn analyse van wat er aan de hand is. Weerleg het maar.  Ik geloof dat het weerklank kreeg bij de kijkers. Maar natuurlijk zijn er ook een heleboel mensen die mijn bloed wel kunnen drinken. En ik moet eerlijk zeggen: dat vind ik wel leuk. Als ik niet had gewild dat mensen tegen me gingen zeiken, dan had ik niet in dat hokje moeten gaan zitten.”

Paardenrijschool

Nu stort hij zich volledig op de paardenrijschool, vlak onder Zaltbommel, op een halve hectare met drie paarden aan huis. Op zijn 48ste begon Ducrot met paardrijden en ontdekte hij als psycholoog de paralellen tussen wielrennen en paardensport. ,,Ik kwam erachter dat je om een paard te kunnen leiden contact moet krijgen zodat het paard zich je vriend voelt. Je kunt een paard pas in balans krijgen als je zelf in balans bent,” 

Na Mart Smeets was Herbert Dijkstra jaren achtereen zijn partner in het commentaarhokje: ,,Het was zó ongelooflijk fijn om in een weekend naar pakweg Spanje te reizen voor een aankomst bergop op de Angliru. En dan vooral het dáár zijn. Het is heel vaak voorgekomen dat collega Herbert Dijkstra en ik tegen elkaar zeiden: 'Dat we dit mogen meemaken'."