Zuiver

Het is mooi om bij de sportredactie van Trouw te werken. Van dichtbij heb ik namelijk kunnen zien hoe twee collega’s, Matthijs van Dam en Esther Scholten, vorig jaar in een groot onderzoeksverhaal een belangrijke kwestie onthulden. Een seksfilmpje had voor veel onrust gezorgd binnen de o zo succesvolle atletiekequipe op Papendal. Het slachtoffer ging weg, terwijl de dader na een korte periode weer werd toegelaten tot de atletengroep.

Afgelopen maand vertelde Zoë Sedney in een pijnlijk persoonlijk verhaal in Runner’s World dat zij het slachtoffer was van het filmpje en degene was die van Papendal is weggegaan. Ze was na die periode in een depressie beland en stopte met hardlopen. Het is voor de atletiekgroep een zeer zwarte bladzijde.

Het interview met Sedney kreeg terecht de aandacht, maar de manier waarop andere media daarover publiceerden was op zijn minst twijfelachtig. Waar was de media-aandacht toen het verhaal vorig jaar in aanloop naar Parijs in de aandacht kwam? En nu: waarom werd dat verhaal niet genoemd in de artikelen die loskwamen na Sedneys verhaal?

Kick Hommes

Het journalistieke kompas wijst volgens mij altijd de richting op van volledige duidelijkheid. De tijdlijn móet zuiver zijn. In dit geval is die tijdlijn inmiddels diffuus en dat terwijl zuiverheid zo immens belangrijk is. De journalisten die het verhaal publiceerden zijn gedreigd met juridische stappen, werden opeens niet meer uitgenodigd voor persbijeenkomsten en zij mochten in andere interviews met (zijdelings) betrokkenen geen vragen over de kwestie stellen. En er werd medegedeeld dat atleten bovendien niet meer met Trouw wilden praten, iets wat helemaal niet bleek te kloppen - zie de LinkedIn-post van Matthijs.

Dat is dus de reactie van een bond naar journalisten die iets blootleggen. Door de publicatie van Trouw niet mee te nemen in andere, latere artikelen over de kwestie, negeert men ook dat wat er is gebeurd om onderzoeksjournalistiek te dwarsbomen.

Om de tijdlijn weer helder te krijgen: de feiten in de zaak-Sedney waren níet nieuw. Dat was door goed onderzoek al lang bekend. Er kwam in de Runner’s World alleen een naam bij, in een pijnlijk verhaal. Dat diverse media (overigens niet iedereen - wie de schoen past trekke hem aan) het eerste verhaal nu nog steeds onvermeld laten, is mijns inziens fout.

De reactie van de Atletiekunie op dit hele verhaal is overigens ook een artikel waard. En niet alleen om bovenstaande. De Telegraaf en het AD kregen na de publicatie van Sedney in Runner’s World een ‘eenmalige’ reactie van de Atletiekunie. Toen Trouw daar naar vroeg, bleek de deur gesloten. Er was ‘niks toe te voegen’ en een van de andere argumenten voor weigering was dat de betrokkene ‘op vakantie’ was. Als ik zou werken in crisismanagement, zou ik me toch achter de oren krabben of dat wel zo’n verstandige reactie was.

Bovendien, wat is er nu bereikt? Dat het nu rustig wordt en alle aandacht weer naar gouden medailles kan? Het tegenovergestelde juist. De kwestie wordt nu zowaar door bijna alle media opgepakt en verder onderzocht. Ik hoop dat nog veel verhalen volgen, vol journalistieke zuiverheid en vol onthullingen.

KICK HOMMES, bestuurslid NSP