Sport behoeft spanning

Sport op televisie, het trekt nog steeds. Maar een voorwaarde om van de rode knop te blijven is wel dat er spanning is. Sport behoort spanning te hebben. Dat is de grondregel. Max Verstappen die in 2023 zo ongeveer elke F1-race won waar hij achter de startstreep stond. Ik hoefde het niet meer te zien. De NOS blijkbaar ook, want ze staan tegenwoordig radio te maken op het televisiescherm. Echte beelden hebben ze niet meer. Of kunnen ze niet betalen. Mij doen ze er geen pijn mee. Ik ben erop uitgekeken.

Waar het verdwijnen van spanning wel pijn doet is in het wielrennen. Zondag 28 september was het. WK op de weg in het verre en veel bekritiseerde Rwanda. Ik zat te zappen. Het was kiezen tussen de geliefde VRT, de heerlijke commentatoren van Eurosport (kanaal 20 op Ziggo) en de relatief nieuwe NOS-wielerploeg op NPO 1. Maar toen werd het iets na tweeën en Tadej Pogacar zette aan. Op 101 kilometer van de finish. Nog een tijdje reden twee UAE-ploeggenoten, met een Spaans en Mexicaans landenshirt, met hem mee.

Toen die een voor een het wiel waren verloren, we schreven 66 kilometer, was bij mij thuis de tv al uit. Ik ging het gras maaien en zette Langs de Lijn op radio aan. Om af en toe vanuit de veranda een flard te horen van wat je blind kon invullen. Pogacar is zijn prachtige groene shirt was niet te achterhalen. Hij speelde met de concurrentie. Zoals hij dat dit jaar ook in de Tour de France deed. Jonas Vingegaard, zelden kreeg een Deen zoveel belangstelling in een Nederlandse tv-uitzending, was in Frankrijk geen partij voor hem. En dat zal, als de Sloveense renner zijn belangstelling voor de sport niet verliest, ook heel lang zo blijven.

Tadej Pogacar mag nu de beste wielrenner aller tijden worden genoemd, lees en hoor ik overal. Klopt ongetwijfeld. Maar voor mijn sportappetijt heeft hij zo langzaamaan elke trek weggenomen. Het EK in Frankrijk, ook door hem gewonnen na 75 kilometer solo, heb ik gemeden. Ik zie de samenvatting wel. Het directe beeldverslag smaakt mij niet meer. Misschien dat ik weer een fors stuk van Milaan-Sanremo 2026 ga kijken. Daar kunnen anderen nog een stok tussen de Sloveense spaken steken. Denk aan Mathieu van der Poel op de Poggio in dit voorbije seizoen.

Spanning en sport. Ik deed een experiment begin oktober. Ik was op de zaterdag de krant aan het doornemen, toen ik NOS Teletekst checkte en zag dat de twee Holland Achten bij de WK in China voor het eerst alle twee wereldkampioen waren geworden. Wilde ik dit nog zien? De spanning was immers weg. Ik keek de twee races na het drukken van de knop van terugkijken (flink doorscrollen tot we Erik van Dijk hoorden) en vond het geboden spektakel toch zeer verteerbaar. Goede uitleg van Van Dijk, prima ondersteuning van oud-roeister Laila Youssifou, forse verrassing tot flinke opwinding in de stemmen dat dit toch echt historisch ging worden en misschien was het gewoon een stukje chauvinisme in mijn beleving om twee Nederlandse boten voor grootmachten als de VS, Groot-Brittannië en China te zien finishen.

Dat zal ’t zijn geweest. Nieuwsgierigheid op basis van voorkeur voor een vlag. Toch goed dat het wielerseizoen nagenoeg voorbij is. Voor de Ronde van Lombardije gaat hier de tv niet aan.

John Volkers.