Even Dick bellen!

Ze bellen straks wel weer! Dat was de teneur van het verhaal met Dick Advocaat van Mikos Gouka  in AD Sportwereld, kort voordat hij definitief liet weten niet door te gaan als bondscoach.

 

Hij bedoelde maar: Er is altijd wel iemand die me nodig heeft.

 

Ik was inderdaad van plan Dick binnenkort te bellen. Het elftal waar ik teammanager van ben heeft het moeilijk de laatste tijd. Als ik het goed heb hoeft Dick alleen maar de Vliet over te steken en een tikkeltje naar links uit te wijken en hij is bij mijn club in Zoeterwoude-Rijndijk.

 

Kan hij meteen afrekenen met het verhaal dat hij overal geld voor wil hebben.

 

Met belangstelling heb ik zijn erelijst nog eens bekeken. Die liegt er niet om. Een groot aantal van zijn wedstrijden heb ik meegemaakt. Vooral bij PSV, maar ook zijn eerste periode bij Oranje.

Veel spraakmakende anekdotes kan ik er niet over vertellen. Dick is een man van onbesproken gedrag. Doet geen gekke dingen. Altijd correct. Drinkt geen druppel.

 

Dick heeft mij één keer gebeld. Ik denk dat Valentijn mijn geheime nummer had doorgegeven. Ik had Dick na een informele bijeenkomst ietwat uitgebreid geciteerd. Was niet helemaal de bedoeling.

Er was natuurlijk sprake van een misverstand.

 

Vrijuit pratend had de toenmalige trainer van PSV mooie teksten. Zei gewoon waar het op stond. Desnoods op z’n Haags. Met veel humor. Harry was gewoon Harry en niet meneer Van Raaij. Zoals meneer Van Raaij ook altijd vond dat hij Harry was en niet meneer Van Raaij. Al ben ik altijd wel meneer Van Raaij blijven zeggen tegen Harry.

 

Geweldige vent, dacht ik, toen ik destijds de Herdgang verliet, na het ‘informele’ gesprek met Dick. Dat lees ik ook in de ‘beschouwingen’ van de laatste dagen. Topgozer! Was hij alleen maar iets vaker geweest zoals hij was. Maar ja, zo is er altijd wel wat.

 

Over dat misverstandje heeft Dick nooit meer moeilijk gedaan.

 

De periode Oranje die ik onder leiding van Dick meemaakte betrof onder meer het WK in de Verenigde Staten. Voor de smeuïge verhalen gingen we wel naar de Ieren, die in die tijd altijd bij ons in de groep zaten. Jack Charlton was trainer. Een interview een dag voor de wedstrijd? If you bring the beer!

 

Wel herinner ik me rond Oranje nog een incident op weg naar de kwartfinale tegen Brazilië. Iets tussen een journalist en een Amerikaanse stewardess. En een bom. Ook weer zo’n misverstandje. Heb daar toen nog een verhaal over geschreven: Naar Dallas, met Lex en Alice!

 

Alice was de stewardess.

 

Een dag later op de persconferentie in Dallas was de betreffende collega gelukkig weer op vrije voeten gesteld door de plaatselijke sheriff van Orlando, die er nogal een zaak van had gemaakt. In Nederland was er ook wat opschudding.

 

Dick begon zijn praatje voorafgaand aan de kwartfinale door de betreffende collega welkom te heten, ondanks alle commotie. Hij kreeg een groot applaus van ons voor zijn steun. Dick is niet iemand die je zomaar na een akkefietje laat vallen.

 

Misschien hoef ik hem niet eens te bellen. Hij komt vanzelf wel even naar de JO15-selectie in Zoeterwoude-Rijndijk als hij hoort dat mijn jongens het moeilijk hebben. Dick zet het achterin goed neer en we blijven behouden voor de tweede klasse.

 

Zijn telefoon staat daarna weer roodgloeiend.

 

GERT LAMMERINK

Gert Lammerink (1962) schrijft deze wekelijkse column op persoonlijke titel. Hij werkt sinds 1988 bij het ANP, was in die periode twee keer chef sport, werkte daarnaast als algemeen eindredacteur en combineert tegenwoordig dat werk met sportverslaggeving. Hij deed verslag van vier Olympische Spelen (2002, 2004, 2006 en 2008). Daarnaast bezocht hij vele WKś voetbal (1990, 1994, 1998, 2010), EK’s voetbal (1992, 1996, 2000, 2008) en verder tal van titeltoernooien in het schaatsen, paardensport en judo.