SCHOT VOOR DE BOEG

Een unieke beroepsgroep

Bij de feestelijke presentatie van het opus magnum van Klaas Jan van der Weij (de salontafel thuis kreunt onder het gewicht van het boekwerk) was ik vooral verbaasd over de grote opkomst van vakgenoten, collega’s van het feestvarken. Concurrenten als je het goed beschouwt, want laten we eerlijk zijn, het is allerminst een vetpot in de beroepswereld van de fotografen.

 

Als je al zou denken dat deze magere tijden, met de onuitroeibare wildgroei van veredelde amateurs die voor een habbekrats op het knopje van hun volautomatische camera drukken, tot broodnijd zouden lijden bij de echte professionals, dan was daar in de kroeg naast het Volkskrantgebouw weinig van te merken. Zo ongeveer alle vakbroeders van naam en faam waren aanwezig. Ze vierden het feestje van de meest eigenzinnige en chaotische fotograaf – natuurlijk was Klaas Jan te laat op zijn eigen boekpresentatie – volop mee.

 

Het viel me weer eens op hoe hecht die beroepsgroep kan zijn, ook al staan ze elkaar soms te verdringen wanneer het er echt op aankomt. Dit zijn de mannen die in weer en wind op zoek zijn naar dat ene moment met eeuwigheidswaarde. Die in voetbalstadions achter veel te hoge reclameborden, binnen het bereik van met bier en andere viezigheid smijtende voetbalsupporters, hun werk moeten doen. Die soms halsbrekende capriolen uithalen om maar net even vanuit een andere positie een unieke plaat te schieten. En die op een druilerige woensdagmiddag met elkaar een biertje drinken om te vieren dat één van hen een prachtig boek heeft uitgebracht.

 

Het is misschien een vreemde vergelijking, maar vorige week in Amsterdam zag ik ineens de overeenkomst met een andere subcultuur in de sport, de club van motorrijders in het wielrennen. Mannenbroeders die elkaar als het nodig is om een goeie plek te verwerven de hekken inrijden, maar die voor elkaar door het vuur gaan als één van hen onheus wordt bejegend. Die bereid zijn om tijdens een Touretappe in staking te gaan wanneer een collega de vernieling in wordt gereden door een ploegleider. Dat laatste heb ik van nabij mogen meemaken, in de Ronde van 1996. Een duidelijk gevalletje van “don’t mess with one of us”.

 

Het clubje sportfotografen in ons land zou niet anders hebben gehandeld. Mooi ook om te zien dat al die kerels breeduit stonden te glimlachen toen Klaas Jan van der Weij één van de eerste exemplaren van zijn meesterwerk overhandigde aan Marina Witte, de voorvrouw van de NSP die onlangs bij onze club met pensioen ging. Haar onvermoeibare inzet voor hun beroepsgroep zal de fotografen ze altijd bijblijven. Sleuren, bekvechten met onwillige organisatoren, nooit opgeven, het zijn eigenschappen die fotografen maar al te goed herkennen.

 

Wellicht ten overvloede, maar laat duidelijk zijn dat die strijd voor betere werkomstandigheden in stadions en andere plekken waar topsport wordt bedreven niet is opgehouden met het vertrek van Marina. Die mooie bijeenkomst in Amsterdam maakte eens te meer duidelijk dat het een voorrecht is om te mogen blijven knokken voor zo’n unieke beroepsgroep.

 

GIO LIPPENS

Voorzitter NSP