Sportvrouw van een tijdperk!

Eén van mijn eerste reportages in de sportjournalistiek was een bezoek aan het concours hippique van Lattrop. Voor de goede orde: ik kwam destijds uit Enschede. Een kilometer of dertig, veertig verderop. Ik had de middelbare school amper verlaten, zowaar nog met een diploma, en had een dag of drie mijn rijbewijs.

Op naar Lattrop! Ik was er klaar voor.

Mijn ouders kennelijk nog niet. Jaren later bekende mijn moeder dat ze met z’n tweeën achter me aan waren gereden. Ze hadden niet gedacht dat ik het zou overleven. Lattrop. Als mijn moeder destijds had geweten waar de sportjournalist in spe (ik!) nog overal naar toe zou gaan had ze het waarschijnlijk ook niet overleefd.

Van Rome tot Helsinki, van Washington tot Melbourne, van Johannesburg tot de Langeleegte. Van het Diekman naar de Veste. En vooral: van oost (Enschede) naar west (Den Haag). Maar ik heb het overleefd! So far so good.

Toen de afstanden voor mijn moeder te groot werden - en dat begon al bij Go Ahead Eagles uit - is er altijd iemand geweest die me in de gaten heeft gehouden.

Marina!

Mijn generatie in de sportjournalistiek is onlosmakelijk verbonden met Marina. Mijn eerste langere kennismaking met haar was bij het WK voetbal in 1990. Ik had de regionale krant inmiddels ingeruild voor een landelijk (pardon, HET landelijk) persbureau. Maar ik bleef een provinciale snotneus.

 

Maar als het even dreigde mis te gaan, als niemand zin had mij te woord te staan, als ik dacht dat ik eigenlijk niet thuis hoorde tussen de grote jongens, dan kwam zij voor mij op. Dan regelde ze het interview dat ik nodig had, dat ik binnenkwam waar je niet mocht komen, dat ik me thuis ging voelen op plekken waar ze niet eens wisten dat Lattrop bestond.

Na de uitschakeling van Oranje in de achtste finale in Milaan (spuugincident!) meldde de tv dat Marco van Basten niemand te woord wilde staan. Even later rolde mijn verhaal met Marco van de telex. Mijn toenmalige chef Leo van de Ruit noemde dat later mijn doorbraak. Marina had Marco even voor mij uit de kleedkamer gehaald!

Marina nam dit jaar afscheid als directeur van de NSP. De collega’s gaan haar missen. Ik heb de laatste vier jaar buiten de sportjournalistiek gebivakkeerd. Ben al enigszins gewend geraakt aan een leven zonder Marina.

Hoewel ….. We werkten in hetzelfde pand en kwamen elkaar geregeld tegen op het parkeerterrein. Marina liep nooit geheel geruisloos langs me heen. Zo zit ze niet in elkaar.

 

Onderaan deze column staat in grote lijnen wat ik in de loop der jaren heb bereikt. Voor wat het waard is. In elk geval is het meer dan ik op die dag in Lattrop had durven dromen. Dat heb ik mede aan Marina te danken.

In Lattrop zijn die dag nog mooiere jongensboeken geschreven. Jos Lansink won. Hij werd later olympisch- en wereldkampioen.

Ik ga Jos nog eens vragen of zijn moeder toen in Lattrop ook achter hem is aangereden.

GERT LAMMERINK     

 

 

Gert Lammerink (1962) schrijft deze wekelijkse column op persoonlijke titel. Hij werkt sinds 1988 bij het ANP, was in die periode twee keer chef sport, werkte daarnaast als algemeen eindredacteur en combineert tegenwoordig dat werk met sportverslaggeving. Hij deed verslag van vier Olympische Spelen (2002, 2004, 2006 en 2008). Daarnaast bezocht hij vele WKś voetbal (1990, 1994, 1998, 2010), EK’s voetbal (1992, 1996, 2000, 2008) en verder tal van titeltoernooien in het schaatsen, paardensport en judo.