Perschefs
Het filmpje met de doorvragende Bert Maalderink van de NOS en de vergeefs onderbrekende Thijs Slegers van het geplaagde PSV zal een hit zijn. Het is veel leuker dan de gemiddelde invuloefening bij een persconferentie na het voetbal.
Zo luidde het vermoeden van presentator Margje Fikse deze week bij het sportforum van Langs de Lijn en Omstreken. Ze zal ongetwijfeld gelijk hebben, maar het was ook een uiterst pijnlijke exercitie voor het vak van perschef.
Je bent verslaggever bij VI en je laat je verleiden om ‘de lijn’ – denk hier niet te licht over – te overschrijden en bij PSV de woordvoering en de begeleiding van de perscontacten te gaan doen. Mooi pak aan, fijn salaris, dicht bij de mogelijk door jou zo bewonderde voetballers, kortom een plekje in de zon. Tot de club, dan ook echt jouw club, in crisis komt en dag na dag de trainer, hij vooral, wordt geschoren.
Hoe ga je je dan gedragen? Nou niet zoals Thijs Slegers vorige week donderdag na afloop van Sporting Clube de Portugal tegen de Philips Sport Vereniging ging doen. Trachten in te breken in een persconferentie, waarin journalistieke bijter Maalderink vraag na vraag afvuurt na weer een vette nederlaag (0-4) onder het bewind van coach Mark van Bommel.
In een persconferentie in zo’n fraai opgetuigd perszaaltje wordt iedereen geacht een vraag te stellen. De praktijk is dat de scherpste vragensteller, of de alertste, de ijverigste of misschien bij weinig belangstelling de enige vragensteller, een soort van solo maakt. Bam, bam, bam. Niemand komt er tussen. Of wordt er tussen gelaten.
Maalderink, door collega Arno Vermeulen benoemd tot de ‘leugendetector’, is zo’n man. Ik ken er nog een: Robèrt Misset van de Volkskrant. Hij kreeg vaak de woede van Britse tennisvolgers over zich heen omdat hij, uit het niks voorstellende Nederland, al de vragen stelde waar zij niet zo snel op kwamen. Nog een verlaat compliment aan het Orakel van Purmerend.
Slegers beriep zich bij zijn interventies op het een-op-een principe. Mag niet, volgens hem, in persconferentie waar de niet-rechtenhouders zitten. Daarvoor bestaan geen regels, iedereen moet wel evenredig aan bod kunnen komen, zegt Rob de Leede, die dit seizoen door de UEFA wordt ingezet bij Champions Leaguewedstrijden van Racing Genk.
Arno Vermeulen verdedigde maandag bij Langs de Lijn Maalderink door te zeggen dat hun NOS de (blijkbaar) schaarse middelen inzet voor de items die zij, als niet-rechtenhouder, wensen te volgen. PSV met averij en een trainer onder vuur is zo’n item.
Het volk, nog altijd (godlof) massaal kijkend naar de publieke omroep, hoort die informatie krijgen. Zonder publiek, weten we, is er geen voetbal (en geen topsport). De NOS fungeert sinds mensheugenis als de brug tussen dat publiek en de sport die zo graag professioneel is en professioneel wordt uitbetaald.
Met dat historische gegeven in het hoofd had Thijs Slegers donderdag niet moeten ingrijpen in Portugal. Hij had gogme, oude Louis van Gaal-term, moeten tonen. Zijn gemekker leek opgezet, alsof hij Van Bommel, ooit de man die als eerste voetballer begon met achter de hand te praten, wilde beschermen. Goed bedoeld mogelijk, maar als verdedigingslijn volkomen onnodig bij een karaktervolle oud-schaver als ‘Bommel’ en zeker onzinnig in sport, waar de emotie het voornaamste verkoopartikel is.
Als alle emotie wordt weggezeefd, blijheid dan wel boosheid, instemming dan wel verontwaardiging, dan is sport weinig meer waard. Dan gaan we naar boekhouden kijken.
Zo gedroeg Thijs Slegers zich in Lissabon: als een boekhouder, een toezichthouder, een controller. Niet meer doen Thijs, zou ik uit de grond van mijn hart willen zeggen. Niemand wordt hier wijzer van. Zeker ‘jouw’ PSV niet.
En morgen gezond en wijzer weer op.
JOHN VOLKERS
Vicevoorzitter NSP