Waarom laat de impact van nieuws op andere media zich moeilijk raden?
De impact van nieuws op andere media laat zich doorgaans moeilijk raden. De ene actualiteit gaat ‘viral’ en wordt door iedereen opgepakt, de andere tijding wordt nauwelijks opgemerkt en sterft een stille dood. Dat terwijl het onderwerp om aandacht schreeuwt en, gek genoeg, wel in de samenleving iets losmaakt.
Marco Knippen
Dit contrast zag ik de afgelopen week, nadat in een interviewdrieluik in sportmagazine Helden en in een onderzoeksverhaal van mij in de kranten van Holland Media Combinatie (Noordhollands Dagblad, Haarlems Dagblad, Leidsch Dagblad, De Gooi- en Eemlander en IJmuider Courant) stelselmatige misstanden in de turnwereld werden opgesomd en blootgelegd. Tot mijn grote verbazing. Juist ook omdat het verleden herleefde.
Het waren niet mis te verstane aantijgingen aan het adres van SV Pax Haarlemmermeer, en in het verlengde hoofdtrainer Patrick Kiens, de choreograaf en coach van olympiër Eythora Thorsdottir. Onder zijn bewind zijn uitschelden, beschimpen, kleineren en negeren schering en inslag, aldus de melders van incidenten. Het (opgelegde) slankheidsideaal lokt bovendien eetstoornissen uit, en bij blessureleed wordt een loopje met de medische protocollen en adviezen genomen. Een doorgeschoten prestatiecultuur dus, in een van de vier centra voor talentontwikkeling en topsport die Nederland telt. En dat alles, volgens de betrokkenen, in een verziekt en verkild klimaat waarin niet alleen de, veelal, geïsoleerde meisjes in de leeftijd van circa 8 tot 17 jaar weerloze slachtoffers zijn, maar waarin ook mondige ouders en kritische trainers op vergelding kunnen rekenen.
Het voorpaginastuk en de spread binnenin veroorzaakte ophef: het behoorde tot de best gelezen artikelen (ook die achter de betaalmuur) op de websites, dagenlang. Er werden Kamervragen gesteld en een gemeenteraadslid opperde het voorstel om een anoniem meldpunt in te richten. En in de turnwereld werd erover geroezemoesd.
Maar ook volgde er escalatie: de moeders die naar buiten waren getreden werden op sociale media nietsontziend aangevallen en gefileerd én, als schrijnend dieptepunt, werden in Nieuw-Vennep walgelijke smaadteksten verspreid: met een moeder als mikpunt, waarbij haar naam, adres en 06-nummer op de opgehangen en achter ruitenwissers van auto’s gestopte pamfletten stonden vermeld.
Die optelsom maakte dat ik verwachtte dat andere media erop zouden duiken. Niets van dat alles. Geen andere krant, radio- of televisieprogramma besteedde er aandacht aan, met uitzondering van Reporter Radio van KRO-NCRV dat iedere zondag de rubriek ReportersNL over onderzoeksjournalistiek in de regio heeft. Daar mocht het onderzoek worden toegelicht, inclusief de mogelijkheid om de harde kritiek van het Pax-bestuur op de berichtgeving (‘tendentieus en onjuist’) inhoudelijk te pareren.
Wat leidde ertoe dat geen andere journalist is ingestapt?
Is het te lokaal, ondanks de status van SV Pax en de reputatie van Kiens?
Is het, zodoende, dus de beperking (of, geregeld, onderwaardering) die regiojournalistiek met zich meebrengt?
Is het dat onze krantencombinatie bijvoorbeeld niet aan Blendle is gekoppeld en de productie dus slecht te vinden is?
Wil men zich er niet aan branden, omdat twee partijen (klokkenluiders en journalisten versus SV Pax en de gymnastiekunie KNGU) lijnrecht tegenover elkaar staan en verdere berichtgeving eigen duiding verdieping vergt?
Valt er niets nieuws aan dit nieuws toe te voegen?
Is men, na de #MeToo-discussie en het seksueel misbruik in de sport, schandaalmoe?
Zomaar wat vragen, voor de antwoorden houd ik mij aanbevolen…
Oh, mocht door bovenstaande de interesse zijn gewekt:
Veel leesplezier (en wellicht een heroverweging).
MARCO KNIPPEN
Bestuurslid NSP