Gerrit den Ambtman: meer dan een sportjournalist

Op 29 juli is Gerrit den Ambtman op 72-jarige leeftijd overleden. In het overlijdensbericht van de familie werd hij ‘sportliefhebber, gevatte humorist, kritische journalist, liefdevolle echtgenoot en een bourgondiër’ genoemd. Zijn oud-collega Lex Muller haalt herinneringen op.

door Lex Muller

Het is altijd weer schrikken als een vroegere collega is overleden. Gerrit den Ambtman leerde ik kennen bij het AD. Hij kwam over van Trouw en leidde als het ware de verdere verjonging in van de sportredactie.

Ik volgde hem in september 1974, kort na het WK in West-Duitsland. Samen zaten we op de tribune bij belangrijke voetbalwedstrijden, en met name bij het Nederlands elftal.

Gerrit den Ambtman (Foto: AD)

Gerrit den Ambtman had absoluut kijk op voetbal. We werkten prettig samen, hadden een goede band en verdeelden de taken bij met name het Nederlands elftal in uitstekende harmonie. Hij beschouwde de prestatie, ik ontfermde me over de quotes vanuit de kleedkamer.

Samen met chef-sport John le Noble vormden we de schrijvende afvaardiging van het AD naar het WK van 1978 in Argentinië. Een beladen toernooi, vanwege het omstreden bewind van president Jorge Videla in dit prachtige land. Eenmaal gearriveerd in Zuid-Amerika bleef Gerrit den Ambtman in Buenos Aires, om onder meer ook de politieke verhalen voor zijn rekening te nemen.

Zo schreef hij een schitterend verhaal over de stille demonstratie van de ‘dwaze moeders’ op de Plaza de Mayo. Het was als het ware een signaal dat Gerrit den Ambtman in zijn carrière als journalist meer ambieerde dan de sport. Na een korte periode als chef volgde hij na de Olympische Spelen van 1984 dan ook het voorbeeld van John le Noble, die met ouderwetse overgave de befaamde reportage-pagina twee van het AD optuigde. Ook dat was Gerrit op het lijf geschreven.