Mindgame

Nooit gedacht dat ik de volgende zin nog eens zou uitspreken: ik ben blij dat Netflix bestaat.

Nadat ik tijdens de eerste lockdown een paar Scandinavische crimi’s en de pakkende sportdocumentaires The Last Dance en Sunderland ‘Til I Die had gezien, liet ik mijn abonnement verlopen. Te druk met werk en geen zin om nog langer uren op de bank te hangen. Maar nu het sociale isolement blijft aanhouden en ik erg benieuwd was geraakt  naar de nieuwe film over Pelé, werd ik zaterdag met een paar muisklikken opnieuw lid van de grote streamingfamilie.

Ik heb er geen spijt van. Het bood mij de kans even weg te vluchten naar de jaren vijftig, zestig en zeventig van de vorige eeuw. Ik genoot van kraakheldere sfeerbeelden en zag acties van Pelé die ik nog nooit had gezien. Natuurlijk was het één grote heldenverering, maar hé, mag dat als je drie keer de wereldtitel hebt veroverd en de allerbeste van je tijd bent geweest?

Van het romantische o jogo bonito – later The Beautiful Game genoemd – was ik de volgende dag terug in de tijd waar het helaas zo vaak draait om misleiding en provocatie. In de pseudo-topper PSV-Ajax zat vrijwel alles wat voetbal lelijk maakt. Met het hanengevecht tussen Denzel Dumfries en Dusan Tadic als uitschieter. Twee aanvoerders nota bene die iets te opgefokt kibbelen over de vraag wie nou eigenlijk was begonnen. Als hij onsportief doet, doe ik het lekker ook. Zo ongeveer verwoordde de PSV-verdediger zijn opvliegende gedrag.

Ik vond het opmerkelijk dat hij achteraf door de meeste kenners in bescherming werd genomen. Het is natuurlijk makkelijk schieten op een Serviër, die al wat langer meeloopt en de kunst van het intimideren als geen ander verstaat. Opeens zijn we dan in Nederland graag roomser dan de paus. Dumfries is onze nationale rechtsback, een aardige vent die altijd zo hard zijn best doet en bij PSV voorop gaat in de strijd. Met Dumfries moeten we Europees kampioen worden, dus van hem blijf je af.

Wat ik vooral zie, is een jongen van 24 die soms iets te geforceerd een leider acteert en zich de mores van het hedendaagse topvoetbal probeert eigen te maken. Met dat sterke lijf van hem zien zijn fopduiken er potsierlijk uit en het is een beetje kinderachtig om elke bal die voor de tegenstander is, weg te tikken of snel op te pakken en ermee weg te lopen. Professioneel, noemen ze dat. Maar het is vragen om verwensingen.

De manier waarop hij tegen Ajax een hoofdblessure voorwendde nadat hij hands had gemaakt, kwam ook al erg knullig over. Hij weet toch dat camera’s zo’n theaterstukje haarfijn registeren? Na de toegekende strafschop stond hij met twee medespelers de penaltystip met zijn noppen kapot te draaien – niet bepaald fair and square. En dan boos zijn omdat Tadic zijn gram komt halen na de gelijkmaker… Op dat moment moet je erkennen dat je tegenstander die dag een grotere meneer is geweest.  

‘Je mag me uitschelden, maar je moet niet over mijn moeder praten’, zei Dumfries tegen de tv-verslaggever van dienst. Dat schijnt voor hem de druppel geweest te zijn. En, de mooiste uitspraak: ‘Dat hoort niet op een voetbalveld thuis.’

Op dat moment moest ik lachen. Bestaat er een handboek voor scheldwoorden op het veld? Pussy mag wel maar puta niet? Ik dacht: Tadic heeft gelijk. Of we het nou leuk vinden of niet: The Beautiful Game zoals Pelé het aan de wereld gaf, is een nietsontziende mindgame geworden. Dat spel moet je beheersen om in de top je mannetje te kunnen staan. En wij gaan daar in Nederland nogal selectief mee om. De ene keer roepen we foei en schande. Maar winnen we, dan vinden we het prachtig dat onze keeper zich over een op de grond liggende Duitser heen buigt en schuimbekkend roept dat hij dood mag gaan.   

Dumfries wil graag de volgende stap maken, heb ik begrepen. Daartoe heeft hij alvast de juiste makelaar (Raiola) in de arm genomen. Ik ben erg benieuwd hoe dat zal gaan bij, pak ‘m beet, de bandietenbende van Diego Simeone in het land waar Puta Madre zelfs een kledingmerk is – zo gewoon is die term. Dan moet Dumfries toch echt eerst die Nederlandse naïviteit kwijtraken. Want in de topcompetities tussen temperamentvolle Spanjaarden, Italianen, Zuid-Amerikanen en voormalige Joegoslaven is je moeder elke week een hoer.

Yoeri van den Busken