Sarina bedankt

Het was een mooi beeld in Zeist, afgelopen zaterdag. Louis van Gaal die na de uitzwaaitraining van de Oranjevrouwen richting de Olympische Spelen de FIFA Award voor beste trainer ter wereld uitreikte aan Sarina Wiegman. De verkiezing was in het najaar geweest, maar Wiegman en Vivianne Miedema – de spits van Arsenal was gekozen in het beste elftal – hadden de trofeeën nog te goed.

‘Beste trainer ter wereld, dat is zelfs mij nooit gelukt,’ zei Van Gaal tegen Wiegman. Na de uitreiking stonden ze ‘gebroederlijk’ naast elkaar. Zij die Nederland gaat verlaten, hij die misschien terugkeert bij de KNVB.

Uit het publiek aan de overkant verrezen dertien letters. De ‘S’ zakte al vrij snel naar beneden, waardoor er ‘ARINA BEDANKT’ stond, maar de boodschap was duidelijk. Zonder Nederlandse fans in Japan betekende dit hún afscheid van de coach die Nederland in 2017 aan de Europese titel had geholpen en twee jaar later naar de WK-finale had geloodst.

Het was de bedoeling geweest dat Nederland nog een laatste oefenwedstrijd zou spelen, in Zwolle tegen Zuid-Afrika. Door coronagevallen bij de Zuid-Afrikaanse ploeg werd het geen uitzwaaiwedstrijd maar een uitzwaaitraining.

De KNVB ligt onder vuur op dit moment, maar het mag gezegd worden dat de organisatie voor deze openbare training bewonderenswaardig snel in gang is gezet. De duizend toeschouwers – het maximale aantal – kregen een warm onthaal met Oranjevlaggen langs de weg, twee uitbundige mascottes, papieren klappers en een zwaai, glimlach of groet van hun favoriete Oranjespeelster. Het was vrolijk en intiem, zoals de sfeer rond het Nederlands vrouwenelftal vaker omschreven wordt.

Het was een sfeer die Van Gaal, die nooit op een onvertogen woord over vrouwenvoetbal te betrappen valt, perfect aanvoelde. En het was ook in die sfeer dat hij over ‘een veredeld stelletje sterren’ sprak. Woorden waar de media – waarvan de meeste niet eens aanwezig waren – gretig mee aan de haal gingen.

Jammer alleen dat niemand de moeite nam om zich te verdiepen in de context. De woorden waren namelijk niet bedoeld als een sneer richting de Oranjemannen (althans, niet in de eerste plaats), maar ter inleiding van een compliment aan de vrouwen. Wat Van Gaal in feite zei was namelijk: neem een voorbeeld aan de vrouwen, zij weten hoe je een team vormt.

Sinds de uitschakeling op het EK wordt in alle podcasts en tv-analyses de nadruk gelegd op het ontbreken van het teamgevoel bij de mannen, hoewel de spelers zelf dat vermoedelijk zullen tegenspreken. Er was immers dat filmpje waarin ze gaan bowlen en Marten de Roon net doet alsof hij verslaggever is. Ha. Ha. Ha.

Dat ze de Oranjefan een groter plezier hadden kunnen doen door te winnen van Tsjechië, dan met dertig seconden meligheid op Twitter, daar hadden ze binnen het zelfbenoemde vriendenteam niet over nagedacht.

De vrouwen hoorde je voorafgaand aan het EK in 2017 niet zeggen dat ze een vriendenteam waren. Wat ze wél zeiden was dat ze met z’n allen hetzelfde doel voor ogen hadden. En dat was precies waar Wiegman maandenlang met ze naartoe had gewerkt; door rollenspellen te organiseren, motivatiesprekers uit de sportwereld uit te nodigen en door de valkuilen van social media te bespreken. Het resultaat was een rotsvaste groep met speelsters die voor elkaar door het vuur gingen, waarin persoonlijke teleurstellingen werden weggeslikt om het teamproces niet te verstoren, alles om dat hogere doel te behalen.

In de stroom aan kritiek op de mannen is er geen journalist of analist die de vergelijking met het Nederlands vrouwenelftal maakt. Terwijl, wie hebben de laatste jaren voor de grootste voetbalsuccessen gezorgd? Van Gaal wist het, Van Gaal voelde het, Van Gaal erkende het.

Op zijn verzoek aan de groep om met een medaille thuis te komen werd eenstemmig geknikt. De speelsters zijn klaar voor hun laatste kunstje onder Wiegman, die de groep na de Olympische Spelen zal overhandigen aan de Brit Mark Parsons. Asjeblieft Mark. Dankjewel Sarina.

ANNEMARIE POSTMA