#Fotojournalistiekheefteenprijs, maar welke dan?

Van alle disciplines in de mediawereld is de (sport)fotografie een van de grootste slachtoffers van de digitale transformatie. Waar veel fotografen vroeger nog van hun professie konden leven, is de bijbaan voor velen kennelijk en helaas bijna de norm geworden.

Iedere fotograaf kent wel wonderlijke voorbeelden van het veelzijdige palet aan dienstbetrekkingen dat door collega’s wordt uitgevoerd. Overdag op de vorkheftruck, ’s avonds langs de lijn, dat soort werk.

Het aantal sportfotografen dat een goede boterham verdient, is helaas beperkt en absoluut aan het afnemen. Dat is een ongemakkelijke waarheid, die veel onzekerheid en spanningen met zich meebrengt.

Regelmatig wordt aan de NSP gevraagd ‘waarom die-en-die een kaart heeft’, met daaraan de impliciete verdenking toegevoegd dat het teveel aan fotografen te wijten is aan de coulante verstrekking. Alsof de NSP als een soort marktmeester zou moeten optreden.

En niet zelden wordt opgemerkt dat kaarten in het buitenland veel goedkoper zijn (waar!), of dat de extra kaarten ook meer geld opbrengen (deels waar, maar zeker niet ons streven!). Daarvoor zijn gelukkig goede redenen en kunnen we goed onderbouwen.

Recentelijk werd de NSP echter geconfronteerd met meldingen over fotografen die regelmatig (2 tot 6 keer per week) langs de lijn zitten, die tevens voor een valide opdrachtgever werken en desondanks niet in het bezit zijn van een NSP-kaart.

Uit onderzoek is gebleken dat die fotografen kennelijk in staat waren om buiten de NSP om via de clubs aan een accreditatie te komen, ondanks duidelijke afspraken daarover.

Dat was voor de NSP aanleiding nogmaals alle clubs in de eredivisie te attenderen op strikte naleving van de gemaakte afspraken over het accreditatiebeleid. Veel clubs respecteren en controleren op het bezit van een NSP-kaart, maar dat is helaas niet overal het geval. Zo gebeurt het bij een enkele club dat een fotograaf met zijn camera’s om zijn nek zelf zijn hesje kan pakken en zo naar het veld kan doorlopen, zonder dat hem of haar naar een perskaart is gevraagd.

Uiteraard heeft de stichting Nederlandse Sport Pers de betrokken fotografen en hun opdrachtgevers daarop aangesproken. Er is beterschap beloofd en voor sommige van die fotografen is een NSP-kaart aangevraagd. Voor anderen zal een dergelijke kaartaanvraag worden geweigerd.

De NVJ, de NVF en andere belangenbehartigers voeren dezer dagen actie voor een eerlijke prijs in de fotojournalistiek. De NSP ondersteunt die actie met de naam #Fotojournalistiekheefteenprijs.

Het is makkelijk om die hashtag aan te halen en te omarmen, maar het afdwingen ervan is bepaald niet eenvoudig. Op het huidige speelveld wordt gevochten om klanten en wordt aan prijsdumping gedaan, zeker in de slag om de vele voetbalwebsites.

De NSP heeft niet de illusie om eigener beweging het tij voor sportfotografen te kunnen keren. Wel willen we blijven bewaken dat rond het sportveld alleen fotografen zitten die (semi-)professioneel bezig zijn.

Ergens in de maand december willen we met de beroepsgroep de discussie aangaan wat de NSP voor maatregelen zou kunnen nemen. Alle suggesties zijn welkom.

Ik verwijs mede naar de column van onze voorzitter Gio Lippens van enkele weken geleden, die nog steeds actueel is: ,,Dit is een oproep. Een oproep aan elke kaarthouder die begaan is met het reilen en zeilen van onze organisatie, de NSP. (..) Ook wanneer je het allemaal onzin vindt, deze aanzet tot het raadplegen van de kaarthouders, dan nog horen we het graag. Want de basisgedachte is dat we het voor jullie doen. (..) We hebben de komende jaren behoefte aan jullie denkkracht, creativiteit en slagvaardigheid.’’

Kom maar op, dames en heren fotografen mét NSP-kaart. Zie jullie in december.

GERARD DEN ELT

Algemeen secretaris NSP