110-0

Ik heb genoten van het WK rugby, en dan vooral van de minuten voor de kick-offs. Dan zag je de mannetjesputters in de kleedkamer, daarna in de spelerstunnel en vervolgens op het veld tijdens de volksliederen. De passie en het fanatisme spatten er vanaf, ook bij de fans op de tribunes, prachtig.

Hét toppunt was natuurlijk de aanvoerder van de Ieren, die bij het WK zijn carrière beëindigde, 124 interlands speelde, maar nooit het volkslied meezong omdat hij daar te geëmotioneerd voor was.

Als exponent van het ordinaire voetbal ben ik nog elke keer verbaasd dat die grote, grimmige rugbyers geen kik geven naar de scheidsrechter. Wat een verschil!

Het zou in het voetbal toch ondenkbaar zijn dat je je tegenstanders, zoals de rugbyende All Blacks van Nieuw-Zeeland, voor de wedstrijd ongestoord een oorlogsdans laat uitvoeren, waarbij ze je provocerend aankijken. Een voetbalteam had ze al lang de rug toegekeerd of de middelvingers opgestoken.

De Engelse rugbyers zorgden voor de halve finale tegen Nieuw-Zeeland wel voor een onverwachte stijlbreuk. Ze gingen tijdens de haka op een andere manier dan in de gebruikelijke lange rij staan en daarbij kwamen twee spelers met hun voeten over de middenlijn. Foei, foei, foei. Natuurlijk leverde dat de Engelsen een boete op. Zo pak je ‘wangedrag’ resoluut aan.  

Jammer dat Nederland in het rugby ver verwijderd is van het spelniveau dat op het WK te zien was. Als zzp’er heb ik wel twintig - naar mijn mening - interessante en leuke ideeën voor een boek. Maar ik besef dat zo’n achttien daarvan geen kans van slagen hebben, omdat de verkoopverwachting heel klein zou zijn. Eén van die onderwerpen is de nederlaag van 110-0 (ja, honderdtien-nul) die de Nederlandse rugbyers op 14 november 1998 in het Alfred Mc Alpine Stadium in Huddersfield leden tegen de verliezend WK-finalist Engeland.

Ik zou dat boekje niet willen schrijven om onze rugbyers te jennen of om ze die nederlaag aller nederlagen nog een keer in te wrijven, maar het verhaal van de verliezer is meestal veel lezenswaardiger dan dat van de winnaar. Over elk van de vijftien Nederlandse spelers van toen een hoofdstuk en één met de coach. Hebben ze er nog weleens een nare droom over, schamen ze zich misschien? Vragen genoeg. En dan natuurlijk ook nog een hoofdstuk met een van de Engelse spelers. Had hij destijds medelijden met de Nederlanders?

Dat boek zal er dus niet komen – geen of te weinig potentiële kopers. Best jammer.

HANS KLIPPUS