Henk de Weerd (1953-2020)
Tot de slachtoffers van het coronavirus behoort ook Henk de Weerd. Hij fotografeerde bijna veertig jaar voor de kranten van het Noordhollands Dagblad, vooral voor het Dagblad voor West-Friesland. Wegens gezondheidsredenen moest hij vorig jaar stoppen. Zaterdag 4 april bezweek Henk de Weerd op 67-jarige leeftijd aan corona. De redactie van het Dagblad voor West-Friesland herdacht hem in een In Memoriam:
Wie met Henk de Weerd door stad of dorp trok, moest vooral geen haast hebben. Dan kon je beter door verlaten stegen dan door de hoofdstraat. Want iedereen kende Henk en Henk kende iedereen. Met zijn twee meter lange gestel onder zijn markante kop viel hij sowieso altijd en overal op, maar vooral wie had hij in ruim dertig jaar niet voor zijn camera gehad in West-Friesland? En voor een man van weinig woorden, maakte hij verdraaid graag een praatje. En men met hem.
Henk was de fotograferende autodidact uit Berkhout die van zijn hobby zijn beroep wist te maken. Noodgedwongen, want een hernia dwong hem als vrachtwagenchauffeur figuurlijk een andere weg in te slaan. Via fotopersbureau Lex Salverda in Hoogwoud kwam hij in 1982 bij het Noordhollands Dagblad terecht. Om als huisfotograaf nooit meer weg te gaan.
Dag en nacht trok hij er met zijn camera op uit. Of hij nu de koningin moest fotograferen of een zwerver, het maakt Henk niets uit. Zijn ontwapenende karakter, was zijn grootste talent. Wanneer verslaggevers twijfelden of iemand eigenlijk wel op de foto wilde, dan stuurden ze Henk. En nee, Henk dwong nooit iemand, maar met wat grappen (‘Het doet geen pijn als ik de foto maak, en lachen mag best hoor, u wordt er alleen maar mooier van’) wist hij mensen altijd over te halen. Waarna het ‘slachtoffer’ meestal ook nog de foto tevreden nabestelde bij de fotograaf.
Waar de vakman met iedereen overweg kon, kon de mens Henk de Weerd dat zeker. Zijn vriendengroep was daardoor ook buiten zijn woonplaats Berkhout groot. De vaarclub, de voetbalclub, de Solex-club, de borrelclub; van welke club was Henk geen lid?
Samen met Henk op reportage vond iedere journalist leuk. Samen op boevenjacht met een politiehelikopter boven Amsterdam, bijvoorbeeld. De piloot leefde zich uit en liet zien wat hij allemaal met zo’n heli kon om de boef te pakken. Henk had een sterke maag, de verslaggever naast hem niet. Henk legde dat moment van zijn collega stilletjes vast, waarna de verslaggever zichzelf een maand later totaal onverwacht in deze minder flatteuze houding terugzag in het personeelsblad van het NHD. Henk bulderde het uit toen de verbouwereerde journalist het blad onder ogen kreeg.
Henk vond zijn werk als persfotograaf prachtig. Iedere dag was anders, de afwisseling vond hij het mooist. Van voetbalveld naar voetbalveld racen in het weekend, ’s avonds een reportage in het theater en de volgende ochtend voor dag en dauw een ‘ochtendkiek’; fotograaf ben je niet van negen tot vijf, en dat wist Henk. Op mooie dagen pakte hij in plaats van de auto het liefst zijn snorfiets om met de camera om zijn nek door zijn geliefde West-Friesland te tuffen. Hij kende ieder dorp, iedere straat en overal waar hij kwam, klonk zijn heerlijke lach.
Hij stopte in 2019 met werken voor de krant. Met pijn in zijn hart en met nog veel meer pijn in zijn door ziek en zeer aangetaste lijf en leden. Het jachtige leven van persfotograaf kon hij niet langer aan, wist Henk. Maar het bloed kruipt, waar het niet gaan kan en zo nu en dan leverde hij spontaan een fraaie plaat aan, die wij graag in de krant plaatsten. Zoals twee maanden terug, bij een verhaal van boeren die op zoek zijn naar een vrouw.
Het is zijn laatste foto die tevoorschijn komt in ons digitale fotoarchief. Muisklikkend door zijn nalatenschap van vele duizenden foto’s komen ook de talrijke mooie verhalen over deze bijzondere man naar boven. Zowel de verhalen als de beelden vormen zijn levende schat voor een lange toekomst, nu er een punt staat achter zijn te korte leven.
De uitvaart is komende zaterdag op het kerkhof van Berkhout, Vanwege de bijzondere omstandigheden door corona moet de uitvaart beperkt worden gehouden. Wie een laatste groet wil brengen kan, ieder op gepaste afstand, plaats neen in een erehaag; zaterdag 11 april vanaf 12 uur langs het Oosteinde vanaf het viaduct. Een applaus wordt door de familie op prijs gesteld.
