Sedoc heeft de laatste lach

Het is halfnegen op zaterdagavond. Het journaal, vol met coronanieuws, is net afgelopen. De televisie staat nog op NPO1, waar het programma ‘Hiphop Stars’ begint. Normaalgesproken niet echt ‘mijn soort’ programma, maar wanneer ik zie dat Gregory Sedoc dit keer meedoet besluit ik toch te kijken. Ik ben wel benieuwd of hij een beetje kan rappen.

Terwijl Danny de Munk – de andere deelnemer deze avond – zich richt op een vrolijk nummer voor zijn vrouw, pakt Sedoc het een stuk serieuzer aan. Hij wil, in zijn rol als rapper, alles eruit gooien. De oud-atleet wil namelijk iets kwijt.

Sedoc, we kennen hem als de oud-hordeloper die diverse titels won, als de atleet die een jaar geschorst werd omdat hij zijn whereabouts niet goed invulde, als de NOS-analist die uit zijn plaat ging toen Dafne Schippers wereldkampioene werd en als presentator van Knappe Koppen en Sportlab Sedoc.

Wat het grote publiek misschien wel helemaal niet weet, is dat Sedoc na de Olympische Spelen van Londen (2012)  jarenlang rondliep met een depressie. Zijn atletiekloopbaan werd daardoor een lijdensweg.  ,,Ze hebben echt wat van me afgenomen toen ik in 2011 geschorst werd. Ik zat een jaar thuis, terwijl ik in de vorm van mijn leven was. Dat heb ik alleen nooit kunnen laten zien. Dat zal ik in mijn graf meenemen. Het doet echt heel veel pijn,” vertelt hij in Hiphop Stars.

In het programma put hij samen met zijn coach, rapper Akwasi, kracht uit de diepe dalen. ,,Met het schrijven van dit nummer wil ik alles eruit gooien. Ik wil iets afsluiten.”

Een jaar zonder zijn sport. Het heeft hem veel gedaan. Hoe Sedoc erover praat in Hiphop Stars is eerlijk, kwetsbaar en bijna aandoenlijk. Je gunt hem een goed verhaal, een lekkere rap.

Met het nummer ‘Ik wou dat ik jou was’, is dat in mijn ogen gelukt. Samen met rapper Akwasi vertelt Sedoc een verhaal. Een verhaal over een succesvolle loopbaan, met pieken en dalen. Daarnaast zorgt hij ook voor de nodige inspiratie en motivatie, een ander doel van het nummer.

,,Ik deed het op de baan, nu doe ik het op een track. Achttien jaar lang was ik een hordeloper, zeker twintig medailles, misschien wel hoger”, rapt hij.

,,Europees kampioen, toen niemand nog in mij geloofde. Ha ha, wie had dat gedacht. Gregory Sedoc heeft de laatste lach. Het was een mooie route, maar hiermee sluit ik af.”

Een openhartig verhaal, verweven in een nummer. Als journalist gaan mijn handen ervan jeuken: dit zijn de mooie verhalen waar je het voor doet.

Sporters en oud-sporters die zich kwetsbaar opstellen, je meenemen tijdens hun pieken en dalen. Ik zou er eens te meer voor willen pleiten dat sporters dit soort verhalen – hoe moeilijk ook – met de media (blijven) delen. Het heeft een grote inspiratiewaarde voor het grotere publiek.

Sporters, neem een voorbeeld aan Gregory Sedoc. Met zijn nieuwe track heeft hij namelijk de laatste lach.  

LISA DEEN