Op gepaste afstand…

Afgelopen weekend scrolde ik wat door de foto’s op mijn telefoon. Met grote regelmaat verscheen er een foto van een sporttoernooi in beeld. Van de Spelen in Londen en Rio tot aan de Pan American Games in Lima, de Commonwealth Games in Gold Coast en alles daar tussenin. Het zou gek zijn als ik niet even zou aanstippen dat ik het bijwonen van een sporttoernooi ontzettend mis. Maar dat is al vaak genoeg gezegd de afgelopen weken.

Wat me juist opviel waren mijn foto’s in de mixed zone, op de perstribune of in het perscentrum. De plekken waar het voor ons als sportjournalisten allemaal om te doen is. Maar tegelijkertijd zijn het ook de plekken waar we allemaal dicht op elkaar staan of zitten. Regelmatig omdat de persfaciliteiten weer eens veel te klein zijn, maar vaak ook omdat het handiger is om met zijn allen – dicht bij elkaar - te luisteren naar het verhaal van een sporter.

Langzaam scrolde ik even verder. Ik stopte toen ik een foto van de Amerikaanse Simone Biles tegenkwam. Eerst bij een speciale persconferentie voorafgaand aan de WK turnen van 2019 in Stuttgart. Bomvol zat het. Anderhalve meter afstand? Ho maar. Vervolgens een foto uit de mixed zone. Eentje vlak nadat ze haar zoveelste wereldtitel had gewonnen.

Twee foto’s stonden er op mijn telefoon. Eentje van alle journalisten, wachtend op Biles. Uitermate dicht op elkaar, soms over elkaar heen hangend. Vervolgens een foto mét Biles. Er was weinig afstand tussen haar en Nancy Armour, de Amerikaanse journaliste die vooraan stond. En bovendien: alle andere journalisten achter Armour, stonden allemaal bovenop elkaar.

De mixed zone. Het is de plek waar we als journalisten vaak nog even napraten over wat we net hebben gezien. Wachtend op de sporters en hun verhaal. De plek waar je collega’s uit het buitenland ontmoet die je vervolgens keer op keer blijft tegenkomen. Het is de locatie waar je soms een ander om hulp vraagt voor vertaling of de plek waar de sporters het liefst zo gauw mogelijk doorheen gaan na een mindere prestatie.

En juist die plek zal misschien wel nooit meer zoals ‘vroeger’ worden. Kunnen we volgend jaar, bijvoorbeeld bij de Olympische Spelen in Tokyo, wel allemaal samen naar het verhaal van Simone Biles luisteren? Of moet ze haar verhaal door een microfoon roepen, zoals al weleens vaker werd geprobeerd in de Olympische mixed zones bij het turnen?

En wat te denken van die ‘andere’ kant. Soms lopen er na een kwalificatiewedstrijd wel bijna 100 sporters achter elkaar door de mixed zone. Kan dat nog wel? Of gaan we werken met aanvragen? Wellicht zelfs met kleine groepjes die een voor een door de mixed zone komen?

Komt de I-zone, die we zagen bij de European Games, terug? De plek waar je als journalist op een bankje plaatsnam en de sporter – na aanvraag – naar je toe kwam? Tot tweemaal toe kregen ze het in Baku voor elkaar om de verkeerde sporter naar me toe te sturen. Zoiets kan tijdens de Olympische Spelen, in het heetst van de strijd, absoluut niet gebeuren.

Het zal misschien nooit meer zijn zoals het was. Niet totdat er een vaccin voor het coronavirus komt of wanneer we het virus wellicht zelfs overwinnen.

Tot nu toe ontstaan er vooral vraagtekens in mijn hoofd. Als ik denk aan media operations bij grote sporttoernooien, dan zie ik grote groepen journalisten verzameld rond atleten. Fotografen die bijna bovenop elkaar zitten voor de mooiste foto’s, de broadcast area met geluidsmannen, cameramannen, producers en verslaggevers met beperkte afstand. Commentatoren dicht op elkaar.

Overvolle perstribunes omdat er bij de grote toernooien vaak niet genoeg ruimte is voor iedereen. Een perscentrum waarbij we het liefst allemaal dicht bij elkaar zitten om te kunnen overleggen.

Sporten in de anderhalvemetersamenleving is in sommige gevallen al lastig genoeg, soms zelfs onmogelijk. Wat te denken van het bedrijven van de sportjournalistiek?

Natuurlijk is het nog maar de vraag wanneer we echt weer ‘mogen’ en wanneer we weer op pad kunnen, maar ik heb te doen met de mensen die de regels voor het ‘nieuwe normaal’ moeten bedenken.

Makkelijk zal het niet worden. Misschien volgen we een sportwedstrijd vaker vanuit huis. Krijgen we toegang tot een persconferentie of een mixed zone-momentje via Zoom of Teams. Of bezoeken we een evenement met een masker op en krijgen we allemaal een vaste plek in het perscentrum en op de perstribune. Eentje met schotjes, zodat we vooral niet te dicht bij de buren komen.

De komende maanden gaan we het allemaal meemaken. Wat de regels worden en hoe we ermee omgaan.

Wat ik wel weet, is dat de Olympische mixed zone voor het turnen in Tokyo een make-over nodig heeft en veel groter moet worden. Want zoals hij er afgelopen jaar tijdens de WK trampolinespringen (een van de test events) bij stond… Nee, zo kunnen we geen afstand houden.

LISA DEEN