The silent battle

Tijdens het European Youth Olympic Festival (EYOF) van 2013 in Utrecht interviewde ik turner Nile Wilson uit het Britse Leeds voor het eerst. In Utrecht greep hij drie gouden en een zilveren medailles. Barry Collie, destijds hoofdcoach van de Britse junioren, verzekerde me: 'dit wordt een grote'. Die voorspelling kwam uit.

Wilson greep vijf gouden plakken bij de EK junioren van 2014 en een aantal maanden later turnde hij zijn eerste grote toernooi bij de senioren: de Commonwealth Games in Glasgow. Het resultaat: vier medailles, waarvan twee gouden. Vele successen volgden, inclusief WK-teamzilver in 2015 en een bronzen plak in de rekstokfinale van Rio 2016.

 Toch ging het na zijn laatste grote toernooi, de Commonwealth Games van 2018, ook hard achteruit. Door zware blessures zocht hij zijn heil in gokken en alcohol. Dat blijkt uit de documentaire 'The silent battle', die hij afgelopen zondag lanceerde op zijn YouTube-kanaal. Hijzelf, zijn ouders Neil en Sally, zus Joanna, coach Dave Murray, manager Luke Sutton (voormalig top-cricketer) en beste vriend Luke Stoney vertellen daarin open en eerlijk over de afgelopen jaren.

Vanaf 2014 boekte Wilson het ene na het andere succes en bij de Commonwealth Games van 2018 in de Gold Coast leek hij na een slepende enkelblessure weer in een stijgende lijn te zijn op weg naar Tokyo 2020. In de Australische Gold Coast greep hij drie gouden en twee zilveren medailles bij zijn comeback. ‘For the Commonwealth Games four years ago, he was a youngster just emerging, he was 18 years old. And he's absolutely wowed us for the last four years. He will always go for broke, plays with the audience and show what he can do’, zeiden de BBC-commentatoren Christine Still en Craig Heap over Wilson's optreden in de rekstokfinale, zijn laatste finale van het toernooi.

Het is de perfecte omschrijving van Wilson, die altijd all-out gaat met alles wat hij doet. Toch bleek het toernooi in de Gold Coast volgens vader Neil 'the best and the worst we've seen from Nile Wilson'.

Vanaf dat moment ging het immers gauw bergafwaarts met het Britse turntalent. Een zware nekblessure zorgde ervoor dat hij dik een jaar langs de kant stond. In februari 2019 onderging hij uiteindelijk een operatie, waarna nog veel meer maanden zonder intensief turnen volgden. Trainingen, toernooien en sponsorafspraken verdwenen uit zijn agenda. Mentaal zat hij er helemaal doorheen: hij kreeg te maken met angst en depressie. Bijna dagelijks greep hij naar de fles, ging hij uit en gokte hij in het casino. Wilson voelde zich eenzaam.

De succesvolle turner en YouTube ster veranderde daardoor steeds meer. Tot het punt dat zelfs zijn familie (bijna) niet meer tot hem door wist te dringen. Wilson distantieerde zich van alles waar hij zoveel van hield: turnen, content maken en zijn familie. Hij dacht zelfs aan zelfmoord. En juist die gedachte bleek een 'turning point'.

Wilson probeerde weer op te krabbelen, ging wennen aan een nieuwe routine en dacht langzaam weer aan een terugkeer op het hoogste podium. Wat dat betreft is het uitstellen van de Olympische Spelen voor hem geen vervelend bericht geweest.

Het is schrijnend om te zien hoe Wilson die periode heeft doorgemaakt. Vanaf zijn doorbraak in 2013/2014 heb ik geen enkel toernooi van Wilson meer gemist. De Commonwealth Games in 2014 en 2018, de Olympische Spelen in 2016 en diverse EK's en WK's: ik was er keer op keer bij. Regelmatig sprak ik hem in de mixed zone, waar hij vaak begon met de woorden 'Eyup, how you doin', you allright?'.

De woorden die onlosmakelijk aan hem verbonden zijn, omdat Wilson elke video op zijn YouTube-kanaal op die manier begint.

Enthousiast, eerlijk en motiverend. Ik ken Wilson eigenlijk niet anders. Altijd goed voor een goede quote, nooit hetzelfde verhaal. Afgezien van 'I'm the guy that does roley polies for a living and I love it', dan.

Dat eerlijke komt ook in de documentaire weer naar voren. Ik heb respect voor de manier waarop hij zijn verhaal durft te vertellen en vooral anderen wil helpen. Het toont de veerkracht van Wilson, die zichzelf juist door deze tegenslagen veel beter leerde kennen.

Uit de documentaire blijkt dat vooral de blessures een diepe indruk hebben achtergelaten: hij kon er simpelweg niet goed mee omgaan. Van keihard trainen en winnen tot keihard gokken en drinken: Wilson verloor zichzelf in de uitersten. Zijn manager, oud-cricketer Luke Sutton, kan erover meepraten. Na zijn loopbaan kreeg hij te maken met een alcoholverslaving en waarschuwde hij sporters en clubs: 'Topsport is een broedplaats voor verslavingen'.

Juist daarvoor wil Wilson met deze documentaire ook waarschuwen. Nu hij er zelf weer bovenop is gekomen, voelt hij zich krachtiger dan ooit. Hij droomt van Tokyo 2021, maar het is niet zijn belangrijkste doel. Dat is vooral om zichzelf te blijven en niet te vervallen in oude patronen.

Toch zou ik het, vooral uit journalistiek oogpunt, mooi vinden als hij zich weet te plaatsen voor de Britse ploeg. Het zou immers een mooi vervolg aan zijn toch al bijzondere verhaal geven. Ondertussen raad ik het zeker aan om de documentaire eens te bekijken. Turnvolger of niet.

LISA DEEN