‘Klaagmuur’ hoopt op betere tijden

Als zich een bekende collega aandient van wie de naam oplicht op het scherm van mijn mobieltje, wil ik zo af en toe wel eens opnemen met een plagerig “Met de Klaagmuur...”

Meestal is de kou dan meteen uit de lucht, want ik weet dezer dagen al waar het telefoontje dan over gaat. Een afwijzing, het mislopen van een accreditatie, soms voor de zoveelste keer. Of de opmerking dat het in zo’n groot en leeg stadion toch echt mogelijk zou moeten zijn om nog één collega – de beller vanzelfsprekend - aan de uitgedunde lijst mediavertegenwoordigers toe te voegen. ‘Waarom zij wel en ik niet?’, is de ondertoon in zulke gesprekken. Vaak heb ik daar ook geen passend antwoord op. En voel ik een beetje met hem mee, want het is voor velen een beroerde tijd.

De mij bekende collega moet – gelukkig – meestal lachen om de openingszin en dan is onmiddellijk ruimte voor wat relativering. Ben je gezond? Heb je nog wat te eten vanavond?

De voorbije maanden zijn een beproeving geweest voor iedereen: we hebben moeten leren leven met beperkingen in situaties die voorheen in het geheel niet speelden. Afwijzingen zijn er in de voorbije jaren (pre-corona) slechts in zeer beperkte mate geweest. En wie nu tijdelijk geen accreditatie (meer) krijgt, is uiteraard en begrijpelijk gepikeerd.

Regelmatig probeert de NSP dan wat te regelen, ook al is de kans op succes beperkt. Soms lukt dat met dank aan de betrokken persvoorlichters wel, soms in het geheel niet omdat ook zij gebonden zijn aan allerhande gezondheids- en veiligheidsprotocollen.

Gelukkig is er dan de Klaagmuur, waar stoom kan worden afgeblazen.

De NSP zal het de afgelopen maanden vast niet in alle gevallen goed hebben gedaan. Ondergetekende maakt zich in dit – terecht - zeer kritische wereldje geen illusies. Maar wie terugkijkt naar de maand maart en de zeer abrupte staking van veel sportwedstrijden, zal hopelijk erkennen dat alle betrokkenen zich sindsdien hebben ingespannen om binnen de mogelijkheden de media zo veel als mogelijk tegemoet te treden.

En waar dat onvoldoende gebeurde, hebben we dat na meldingen bij ‘de Klaagmuur’ op diplomatieke wijze zo veel mogelijk kunnen oplossen.

Zoals we gelukkig ook het een en ander hebben kunnen regelen voor collega’s die teams naar het buitenland volgden en zaten met het probleem van een verplichte quarantaine.

Een prettige bijkomstigheid is dat we (Marianne Verzijl & ondergetekende) veel achter de schermen hebben kunnen regelen, ten gunste van onze kaarthouders. Veel daarvan blijft – terecht – verborgen, maar onderstreept het belang van de NSP als organisatie die dingen in de sportwereld voor elkaar krijgt.

De beperkingen hebben ook duidelijk gemaakt dat de sportwereld waarde hecht aan het bezit van een officieel document ter bevestiging van de professionele identiteit. Ik kan mij herinneren dat enkele collega’s vorig jaar opmerkten dat er ‘nooit’ gevraagd werd naar de NSP-kaart en dat ze in de stadions ‘zo konden doorlopen’. Anno 2020 is daarvan allang geen sprake meer.

Gelukkig merken we dezer dagen ook dat collega’s blijven vasthouden aan de NSP-kaart voor komend jaar. Het aantal opzeggingen blijft beperkt tot een enkeling, die onder meer vanwege de leeftijd er de brui aan geeft. En helaas was er ook een gewaardeerde collega die vroegtijdig is gestopt met fotograferen, een stap die ik betreur en een verlies voor het vak vind. We weten allemaal over wie ik het heb.

Tot slot nog dit: de mogelijkheden tot vaccineren tegen Covid-19 komen snel naderbij. Hoewel iedereen beseft dat de coronacrisis ook volgend jaar nog sporen zal nalaten, heb ik goede hoop dat we in de loop van het jaar weer gewoon kunnen genieten van de Spelen, volle(re) stadions, de Amstel Gold Race, de Tour, het EK en ga zo maar door.

Liefst zonder enige beperking. De rol van ‘Klaagmuur’ vervullen we met liefde, maar we kunnen best zonder.

 

GERARD DEN ELT

Algemeen secretaris NSP