Gestuntel

Leuk, die vrolijke verhalen over de Afrika Cup in onze praatprogramma’s en kranten, maar eigenlijk is het toernooi in Kameroen ronduit bedroevend. Het voetbal is niet om aan het gluren en ook in de 33^e editie van het evenement worden er organisatorische blunders gemaakt waar elke Nederlandse club zich op zijn pupillentoernooi (vergeef me de ouderwetse benaming) voor zou schamen.

Incapabele scheidsrechters, te zachte ballen, verkeerde volksliederen, mét als toegift na het eindsignaal bij bijna elke wedstrijd een knokpartijtje tussen spelers en begeleiders van beide ploegen. We zijn geneigd dat allemaal heel vermakelijk te vinden, maar daarmee lachen we wel de Afrikanen uit. Toch? Kijk zij nou eens gek doen…

Het meest treurige van de Afrika Cup is toch het peil van het voetbal. Onbegrijpelijk, want er lopen meer dan honderd spelers rond die in Europa op goed niveau spelen, soms zelfs in de absolute top. Dat is in Kameroen echter op het veld niet te zien. Er wordt héél weinig gescoord, het tempo is meestal dat van het walking football en het gestuntel is gigantisch. Komt dat omdat er spelers ontbreken die enige samenhang en rust in het spel kunnen brengen? Of zijn misschien de slechte velden de oorzaak? Of de hoge temperaturen?

In ieder geval maakt ook dit toernooi duidelijk dat het uitgesloten is dat binnen afzienbare tijd een vertegenwoordiger uit Afrika een rol van betekenis zou kunnen spelen op een WK. Hetzelfde geldt trouwens voor de andere werelddelen die nog nooit een wereldkampioen voetbal hebben geleverd. De beste landen sinds het eerste WK in 1930 komen uit Europa of Zuid-Amerika. Echt heel mondiaal is dat niet. Een andere grote teamsport, volleybal, heeft tenminste nog wereldkampioenen uit drie verschillende werelddelen, zo trouwens ook het hockey dat juist vaak wordt bestempeld als niet mondiaal genoeg.

Het zou interessant zijn om te zien wat een echte toptrainer in het voetbal met een Afrikaanse ploeg kan bereiken. De coaches bij de Afrika Cup, meestal dikke mannen op leeftijd, lijken niet van het hoogste niveau. In de praktijk zou een topcoach bij een Afrikaans land natuurlijk nooit genoeg tijd krijgen om een ploeg naar zijn hand te zetten, omdat de internationals vanwege clubverplichtingen nooit lang beschikbaar zullen zijn.

Bij een ander topevenement dat nu bezig is, de Australian Open, was de affaire rondom Novak Djokovic veel droeviger dan het niveau van voetbal bij de Afrika Cup. Afgezien van het feit dat het jammer is dat een dergelijke topper niet meedoet in Melbourne en ook los van de vraag of de tennisser terecht Australië is uitgezet - wat mij persoonlijk betreft hulde aan de Australiërs - is vooral de rol van vader Djokovic schandalig. Deze halve gare volksmenner vergeleek zijn zoon met Jezus en Spartacus en noemde de manier waarop de brave Novak is behandeld een belediging voor heel Servië. Dat is levensgevaarlijk, want er hoeft maar ergens in de wereld een andere idiote landgenoot rond te lopen met wraakneigingen en de kwestie kan dan écht slecht aflopen.  

HANS KLIPPUS