(Niet) jaloers

Toen ik in 2014 als verslaggever naar het WK voetbal in Brazilië ging om Oranje te volgen,  waren al mijn vrienden jaloers. Dat begreep ik goed, want er is weinig mooier dan het op locatie (en zeker díe locatie) coveren van een groot sportevenement waarnaar de hele wereld kijkt.

Maar de kans is klein dat ook de vrienden van alle collega’s die komende maand naar Peking afreizen voor de Winterspelen jaloers zijn. Als ze althans een klein beetje weten wat hen in China te wachten staat. Want dat is niet mals en op voorhand in elk geval onvergelijkbaar met waar ze afgelopen zomer bij de Spelen van Tokio mee te maken kregen. Dan doel ik niet alleen op de nog veel strengere coronamaatregelen in China, maar net zo goed op het fenomeen cybersecurity. Hoe dichterbij de Spelen komen, hoe duidelijker het ons wordt dat dit aspect minstens zoveel impact op het werk gaat hebben als de coronarestricties.

Zo zat ik afgelopen week samen met de olympische verslaggevers van NU.nl ineens in een videogesprek met de chief information security officer van DPG Media. Ik wist tot voor kort niet eens dat die functie bestond. Maar nu gelukkig wel, want hij maakte ons aan de hand van diverse voorbeelden duidelijk dat het menens is. Kort samenvat: China wil van de olympische journalisten (of eigenlijk gewoon van iedereen op aarde) alles weten en zeker ook van de bedrijven waarvoor ze werken en is uiterst geraffineerd in het bewandelen van alle digitale routes die hen daarbij kunnen helpen. Wat vanzelfsprekend een stuk gemakkelijk voor ze is op het moment dat je binnen hun landsgrenzen bent.

Natuurlijk zijn we niet naïef en weten we inmiddels allang wat voor mondiale cyberoorlog er gaande is, denk alleen al aan de Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. Toch schrok ik van de voorbeelden van hoe dit op individueel niveau in de praktijk wordt gebracht door China. En van de benodigde voorzorgsmaatregelen die je als bedrijf en dus als journalist dient te nemen. Want in ons geval (en ik vermoed dat de meeste Nederlandse media soortgelijke maatregelen zullen hanteren) betekent dit dat onze drie verslaggevers niet hun eigen telefoons en laptops meekrijgen naar Peking, maar tijdelijke apparatuur die bij terugkomst ingeleverd en volledig leeggetrokken wordt. Op die apparatuur mogen ze vanuit China in geen enkel DPG-systeem inloggen, wat bijvoorbeeld betekent dat ze hun eigen artikelen en video’s niet kunnen publiceren, wat wel gebruikelijk is bij ons. Het zorgt dus voor veel praktische obstakels die het werk er een stuk lastiger op maken, maar het is helaas noodzakelijk.

Wel verpest het de voorpret en zorgt het bovendien dat het in de voorbereidingen zowat meer gaat over de praktische hobbels dan over de journalistieke inhoud - en dat is zonde.

Maar toen ik onze verslaggevers afgelopen week nog eens nadrukkelijk vroeg of ze er zelf nog wel zin in hadden om die kant op te gaan, was het antwoord telkens zonder twijfel ja. Ik had het heel goed begrepen als dit niet zo was, maar hun journalistieke drive wint het nog steeds.

Nu nog hopen dat het coronaspook hen met rust laat en ze geweldige sportprestaties gaan verslaan. Zodat hun vrienden uiteindelijk alsnog jaloers zullen zijn.

DAAN SMINK