Beschamend

Iedereen gunde Oekraïne een plekje op het WK. Hoewel voetbal daar momenteel meer dan ooit slechts een bijzaak is, zou deelname in Qatar mogelijk een prettige afleiding voor de geplaagde Oekraïners zijn geweest.

Anders dan bij het Songfestival moest Oekraïne het op het voetbalveld wel volledig op eigen kracht doen en niets cadeau krijgen. Dat kon je gerust aan Schotland en Wales, de twee opponenten in de play-offs, overlaten. Deze twee voetbalgekke landen wilden niets liever dan zelf naar het WK.

Maar het was overdreven en triest om Oekraïne zelfs tégen te werken in haar poging het WK te halen. Toch gebeurde dat. Daar was de Spaanse arbitrage in de beslissende wedstrijd tegen Wales verantwoordelijk voor. Oekraïne werd in de eerste helft een zuivere strafschop onthouden en moest daardoor na rust opnieuw wanhopig op jacht naar de gelijkmaker.

Vreemd was het al dat dat de scheidsrechter de overtreding niet constateerde, nóg vreemder dat ook de VAR het niet zag. Dat was ook dit seizoen helaas geen uitzondering. Hoe bestaat het dat de arbitrage die bij wedstrijden op het hoogste niveau uit zes personen bestaat – de scheidsrechter, twee assistent-scheidsrechters, de vierde official, de VAR en de assistent-VAR (en soms ook nog een assistent van de assistent-VAR) – toch nog regelmatig een verkeerde beslissing neemt? Beschamend!

Ik schreef drie jaar geleden een boekje over het eerste seizoen met de VAR, was optimistisch – getuige de titel ‘So VAR, So Good’ – en beschouwde de missers als beginnersfouten. Maar het is sindsdien alleen maar erger geworden. Daarom wordt er nog steeds om afschaffing van de VAR geroepen. Dat is nutteloos, de VAR gaat nooit meer weg, logisch, want je kunt het als grootste sport ter wereld niet maken om géén gebruik te maken van de technologische mogelijkheden. Bovendien worden er door de video-assistentie nog altijd meer fouten voorkomen dan gemaakt. Hopelijk worden er wel aanpassingen gedaan.

De KNVB zou in Nederland bijvoorbeeld oud-scheidsrechters als VAR kunnen inzetten. Die mensen kunnen misschien het tempo op het veld niet meer bijbenen, maar aan hun ogen mankeren ze meestal nog niets. Ik begreep drie jaar geleden dat het bij de KNVB arbeidsrechtelijk problemen gaf om oudgedienden in te zetten, maar daar zou toch een oplossing voor kunnen worden gevonden.

Er is – net als op Schiphol - sprake van een noodsituatie, want er is een gebrek aan goede VAR’en. Omdat niet iedere scheidsrechter een geschikte VAR blijkt te zijn en omdat er scheidsrechters zijn die helemaal geen zin hebben om VAR te zijn. Zoals de inmiddels gestopte Björn Kuipers.

Bas Nijhuis behoort ongetwijfeld ook tot deze categorie. Want als VAR ben je – afgezien van je rug - niet in beeld. En Nijhuis wil in beeld. Het liefst nog met een microfoontje om, zoals laatst bij AZ-Vitesse, zodat iedereen ook kan horen hoe amicaal en losjes hij met de spelers omgaat. Zo vroeg hij aan Sam Beukema vlak voordat ‘Beuk’, zoals Nijhuis hem aansprak, een vrije trap ging nemen of de speler nog op vakantie zou gaan. Ik vond het tenenkrommend.

Nijhuis - hé  kerel, hé maatje, hé Beuk - wil graag een van de jongens op het veld zijn, maar dat is hij niet. Hij is iemand die er voor moet zorgen dat alles volgens de regels verloopt. Óók als onzichtbare videoscheidsrechter.

Nijhuis was verantwoordelijk voor een van de pijnlijke flaters tijdens de slotfase van de eredivisie door als VAR een verkeerd lijntje te trekken. Die blunder heeft mogelijk PEC (doelpunt ten onrechte afgekeurd) de das omgedaan in de strijd om klassebehoud en dat scheelt nogal: een jaartje eredivisie of een jaartje Keuken Kampioen Divisie.

Of wel of niet aan het WK meedoen. Daarom dient vooral aan de verbetering van het niveau van de VAR worden gewerkt.

 

HANS KLIPPUS