Braaf

‘Wij’ van de media hadden – op hier en daar een uitzondering na – vroeger nauwelijks oog voor vrouwenvoetbal, tegenwoordig wel, volop zelfs, maar op een speciale manier. Met een brave blik vooral.

Het vrouwen-Oranje lijkt qua aanpak inmiddels heel veel op het mannen-Oranje: alle wedstrijden, óók de zomeravondpotjes, rechtstreeks bij de publieke omroep, dezelfde premies bij de KNVB, een eigen EK-lied (…), alleen met betrekking tot een kritische benadering van de media is er (nog) een groot verschil.

Ja, na de oorwassing van Engeland, twee weken voor het EK, waren de verslagen somber. Dat kon ook niet anders. Als zelfs de grootste positivo in de mediawereld tijdens de wedstrijd op Twitter een kritisch nootje plaatst door te stellen dat Nederland wel ‘ongelooflijk veel’ kansen weggeeft, dan moet er wat aan de hand zijn. En dat is er ook. En dat was er voordien zeker ook al. Het vrouwen-Oranje is al langere tijd niet zo goed meer. Het verval zette na het WK van 2019 heel snel in, maar dat werd door het grootste deel van de media niet of nauwelijks benoemd.

Het is boeiend en soms ook stuitend om te zien, te horen en te lezen hoe de meeste vaste volgers van de ploeg – alsof ze zelf onderdeel uitmaken van de Oranje-entourage - krampachtig hun best doen om de moed erin te houden. Terwijl het voor iedereen toch wel duidelijk moet zijn dat Nederland de komende weken er niet in zal slagen de Europese titel te prolongeren. Kan het nog een keer, is de vraag in het EK-promotiefilmpje bij de NOS. Nee dus.

Bij ESPN zat na de zorgwekkend slechte ‘uitzwaaiwedstrijd’ tegen Finland een oud-international als analist aan tafel. Het was te merken dat ze, gekleed in stemmig oranje, geen individuele speelsters wenste af te vallen, vandaar dat er ongemakkelijke stiltes vielen, maar nadat ze de bondscoach had aangehoord, sprak ze ineens wel klare taal: ‘lulkoek’. Toe maar… Het zal ook best moeilijk zijn om je voormalige ploeggenotes te bekritiseren, maar als je dat niet kunt, ga er dan niet zitten.

Om dan maar de coach bij voorbaat als zondebok naar voren te schuiven, is veel te makkelijk. Hij kreeg te maken met meerdere internationals die over hun top heen zijn en ook de bejubelde Sarina Wiegman is er niet in geslaagd om haar opvolger adequate vervangers aan te bieden. Ook bij de NOS mag het best wat minder braaf, met name bij de interviews langs het veld voor en na de wedstrijden. Meestal zijn de speelsters zelf kritischer dan de vragenstellers, een bijzondere situatie die bij het mannen-Oranje ondenkbaar zou zijn.

Of we het willen of niet, de komende weken zal er volop vrouwenvoetbal te zien zijn. Niemand is natuurlijk verplicht het te kijken of te lezen. Hopelijk is het nu weleens afgelopen met de inmiddels uitgekauwde verhalen dat ‘mannelijke critici’ het voetbal van vrouwen niet op waarde weten te schatten en maar blijven roepen dat het spel niet om aan te zien is. Dat huilebalken is ook hier weer vaker afkomstig van vaste (vrouwelijke) volgers dan van de speelsters zelf. Kom op, grote meiden zijn, want het vrouwenvoetbal wil serieus worden genomen en daar hoort een kritische – en soms misschien onredelijk kritische - benadering bij.  

HANS KLIPPUS