Inwisselbaar

Ieder jaar een hapje van het parcoursrecord nemen. Dat was lang de doelstelling van Marathon Eindhoven. Onder organisator Golazo is men echter uit die ratrace van bij de mondiale top-10 willen horen gestapt. Meer mensen aan het hardlopen krijgen is tegenwoordig het credo, met afgelopen weekend ruim 25.000 deelnemers goed gelukt. Met als bonus dat iets meer dan de helft van de toeschouwers door het evenement wordt geïnspireerd om ook zelf meer te gaan bewegen. 

Het stelt ons als sportredactie van het Eindhovens Dagblad wel voor een uitdaging: waar schrijf je nog over als het eliteveld elk jaar zo goed wordt gemanaged dat de winnaar om en nabij de 2.06 uur loopt? Dat Oost-Afrikanen hard kunnen lopen is geen nieuws meer. Het snelle parcours leent zich uitstekend voor het aanscherpen van persoonlijke records, waarmee de broodlopers toegang hopen te krijgen tot snellere marathons met meer start- en prijzengeld. 

Maar wie kan al die Kenianen en Ethiopiërs uit elkaar houden? Ja koersdirecteur Marc Corstjens lepelt feilloos van iedere gecontracteerde atleet en zijn trainingsmaten tijden en prestaties op. Het publiek zal tempomaker Silas Too hoogstwaarschijnlijk niet herkend hebben als de winnaar van een jaar eerder. 

Willy Cheruiyot, begin deze eeuw vier keer de rapste in Eindhoven, was destijds nog een bijzonderheid. En Dickson Chumba wordt al tien jaar aangehaald als houder van het parcoursrecord. Maar de naam Pius Karanja, zondag de 38ste winnaar, is bijna iedereen nu alweer vergeten. Van zijn voorgangers deed alleen Geoffrey Mutai nog echt van zich horen. De rest? Inwisselbaar. 

Er zijn te veel goede Keniaanse atleten met doorgaans korte carrières. Het zegt genoeg dat Eliud Kipchoge pas de eerste household name na Haile Gebrselassie en Kenenisa Bekele is die bij het grote publiek enthousiasme teweegbrengt voor het langeafstandslopen. Kipchoge verlegt grenzen, daar zit een universeel verhaal in. 

In de finishstraat kijk ik naar collega Ad Pertijs. Met zijn telefoon op een selfiestick hengelend naar een reactie van Karanja, de dictafoon zo dicht mogelijk bij de mond om de gefluisterde Engelse woorden goed op te vangen. De winnaar meldt dat deze prestatie erin zat dankzij een andere coach en goed trainen. Het ritueel herhaalt zich met de haas die in de finale de jager werd, de winnares en de vrouw die ging winnen tot ze op het einde de verkeerde weg insloeg.

Terwijl Ad zo zijn verslag bij elkaar scharrelt, wacht ik rustig tot de eerste Brabander bij zinnen is gekomen. Daar gaat wel wat tijd overheen, hij is even ‘helemaal wappie van de inspanning.’ Dennis de Freytas komt later in de perskamer uitgebreid zijn verhaal doen. Een herkenbaar relaas voor al die lezers die het zelf onderweg ook zwaar hadden. Van een man die in Eindhoven een hardloopzaak gaat openen. Dat mogen optekenen maakt ook van mijn 15e Marathon Eindhoven weer een feestje.

 

LINDA DERKSEN