In Memoriam Peter Onvlee (1944-2022)

De waardering was groot bij het overlijden op 28 september van Peter Onvlee (1944-2022). Veel sportjournalisten herinneren zich hem als bevlogen docent aan de School voor de Journalistiek. Peter Onvlee was actief op diverse fronten, zo blijkt ook uit de woorden van zijn broer Gert-Jan Onvlee, uitgesproken bij de afscheidsceremonie.  

door Gert-Jan Onvlee  

Een op z’n zachtst gezegd uiterst werkzaam leven van ruim 78 jaar. Vol met avonturen en belevenissen waar wij met elkaar misschien de helft maar van weten. Een CV van zeker twee a-4-tjes in kleine lettertjes. Wat heeft Peter zoal in dat werkzame leven gedaan. Een kleine bloemlezing is zeker op zijn plek.  

Vier jaar werkzaam op de redactie van het Leidsch Dagblad, veertien jaar verslaggever/ redacteur/ chef-redacteur sport/ eindredacteur dagblad Trouw,   24 jaar docent bij de School voor de Journalistiek/ Hogeschool van Utrecht, radiowerk onder meer twaalf jaar bij NOS Langs de Lijn en Met het oog op morgen en televisie-activiteiten voor AVRO en RTL 4. Met zijn eigen bedrijf was Peter ook nog bijna veertig jaar actief voor organisaties, sportorganisaties, het bedrijfsleven, overheid, werkgeversbonden en reclamebureaus. Daarnaast ook voor verschillende ministeries, maar ook Koninklijk Horeca Nederland, NOC*NSF, de KNVB, de NOB, onderwatersportbond en tot de laatste dag voor de NBF, de Nederlandse Bowling Federatie.  

Peter Onvlee

Het is niet niks. Sterker nog, het is een cv waar een mens trots op kan en mag zijn en een wonder dat Peter al die werkzaamheden heeft verricht. Hij heeft in die periode trouwens ook nog een drietal fraaie en omvangrijke jubileumboeken heeft geschreven.  

Hij was al die jaren niet alleen met een enorme discipline aan het werk. Peter had ook een zeer sportieve kant en die kwam in zijn vrije tijd ook uitgebreid aan bod. Het CIOS in Overveen mag hij dan niet hebben afgerond, dat neemt niet weg dat hij heel wat sporten op niveau heeft beoefend. Handbal, zwemmen en waterpolo met het Leidse LZ 1886 bijvoorbeeld. Maar daar bleef het niet bij. Zeilen, skiën en schaatsen – lang, heel lang zijn het absolute liefdes van Peter geweest. Hockey en tennis, ook van die dingen.  

Een getalenteerde sporter? Dat kan je wel zeggen. Maar dan niet door zijn gepolijste techniek, maar vooral door zijn grootste kwaliteit: zijn mentaliteit. Kan niet dat bestond niet.  Daarom was hij op die achttiende januari in 1963 ook zo verschrikkelijk nijdig dat hij in Harlingen (of was het misschien Franeker?) van het ijs werd gehaald tijdens de door Reinier Paping gewonnen Elfstedentocht. Want natuurlijk had hij als een van die hele schaarse recreatierijders de finish wel op tijd gehaald. Vierendertig jaar later, op 4 januari 1997, haalde hij de finish in Leeuwarden trouwens wel. Ongetraind en op het laatste moment overgevlogen van een warm eiland. Het onrecht was weggepoetst. Hij had zijn kruisje. Peter heeft daarna lang volgehouden, misschien wel tegen beter weten in, dat hij bij een volgende gelegenheid weer naar Friesland zou vertrekken. Ook dat paste bij hem. 

Dat Peter in het Leidse al op jeugdige leeftijd in de (sport)journalistiek is gerold kwam door broer Cees die bij de verschillende Leidse kranten de eerste contacten had gelegd. Met zijn twee jaar jongere broer vormde hij al snel een vruchtbare twee-eenheid in de Leidse krantenwereld. De in 1972 op 25-jarige leeftijd verongelukte Cees als makkelijk en vlot, zeg maar begenadigd schrijver, Peter al heel snel als zakelijk ankerpunt. Samen hadden ze als startende sportmedewerkers in de jaren zestig pak ‘m beet vijf sporten onder hun hoede. De in het weekend bij elkaar getikte stukjes vonden elke maandagochtend heel vroeg hun weg naar de vijf verschillende regionale kranten die toen nog in Leiden verschenen. 

Dat was toen. Lang, heel lang geleden. Er volgden nog vele tientallen jaren met heel veel lettertjes, in heel veel bladen en blaadjes. Heel veel radio- en televisiewerk. En vele jaren ook als docent op de School voor Journalistiek. Zo’n cv bouw je niet op als je niet heel erg goed bent in je werk, en dat was Peter zeker. Daarover was iedereen die met de vader van een dochter en drie zoons had gewerkt het wel eens.  

Waar iedereen het ook direct over eens kan zijn is dat Peter geen gemakkelijke was. Hij was niet gemakkelijk voor de leiding van de krant of het bedrijf waar hij voor werkte en hij eiste eveneens veel van de mensen met wie hij werkte, van zijn collega’s. Aan de andere kant schonk hij iedereen ook alle vrijheid om als journalist te werken en hield hij zich aan afspraken. Zo herinnert Matty Verkamman zich dat hij als 23-jarige zonder al te veel ervaring als enige redacteur van Trouw werd losgelaten op het WK Voetbal van 1974. Terwijl Kees Jansma in zijn boek ’Kees’ de anekdote memoreert dat hij in 1969 – via de ’kansloze uitwedstrijd’ van Ajax tegen Benfica – de Amsterdammers inderdaad, zoals beloofd, tot en met de verloren finale mocht blijven volgen.