Triest

Respect (…) voor de (oud-) collega’s, columnisten en analisten die hun licht lieten schijnen over de allochtone aanvoerders in de eredivisie die weigerden een OneLove-band te dragen. Ben je journalist geworden om leuk over sport te praten en/of te schrijven, bevind je je - zeker niet voor de eerste keer - ineens in een maatschappelijke discussie.

Dat mag op zich natuurlijk geen probleem zijn, maar welk standpunt je in deze tijd ook hebt, je krijgt op social media negatieve reacties en verwensingen die soms heel ver gaan. Ik hoorde en las alweer over de nodige bedreigingen.

De meningen op tv en in de kranten verschilden, uiteraard. Kökçü mocht aanvoerder blijven, Kökçü kon geen aanvoerder blijven, je mag voetballers niet opzadelen met acties als deze OneLove, je moet dit soort acties juist via BN’ers (en dus ook voetballers) voeren, enzovoort.

Ik geef toe dat ik mijn eigen mening in de uren en dagen na AZ-Feyenoord enigszins heb bijgesteld. Mijn eerste reactie op de weigering van Kökçü was: bekrompen mannetje. Maar later had ik vooral medelijden met hem. Hij zat klem. Ook als hij, geboren en getogen in Nederland, er misschien een ‘milde’ opvatting over homo’s op zou nahouden, wordt die ruimte hem door zijn omgeving niet gegund. Bovendien zal hij zich binnenkort ook weer in Turkije bij het nationale elftal moeten melden.

Het was voor Orkun Kökçü trouwens in meerdere opzichten uitermate prettig dat Feyenoord van AZ won. Voor veel Feyenoord-fans is het resultaat heilig, het gaat boven alles. Kökçü werd dus aan het einde van een voor hem beladen dag uitbundig bejubeld. In de dagen erna namen de meeste supporters het genereus voor hem op. Het verklaart ook waarom hij ondanks zijn matige spel in het duel erna tegen Fortuna bij ESPN door het publiek toch tot man van de wedstrijd werd gekozen. Hoe anders zou dat zijn geweest als het resultaat tegen AZ slecht was geweest en de middenvelder als een krant had gespeeld?

Ik ben eigenlijk nog steeds aan het zwalken met mijn gedachten over deze kwestie. Maar één trieste - en voor mij zeker geen verrassende - constatering staat voor mij als een paal boven water: een deel van de mensen die de islam als godsdienst aanhangen, zal nooit - of in ieder geval in pakweg de komende 100 jaar niet - homo’s accepteren, of het nou allochtonen van de tweede, derde of vierde generatie in Nederland zijn. En - laten we er alsjeblieft niet omheen draaien - de mishandelingen en bedreigingen jegens homo´s komen grotendeels uit deze hoek, derhalve zullen die in de komende jaren niet of nauwelijks afnemen.

Ik roep niet zo maar wat. Ik heb in mijn jeugd met veel plezier ruim twee jaar in Istanbul gewoond en midden in de Turkse samenleving vertoefd, én ik heb in Den Haag jarenlang aan de zijde van mijn Turkse stiefvader in een Turks elftal gevoetbald. We hadden op en rond het veld veel problemen met scheidsrechters en tegenstanders, maar die hadden nooit met het geloof te maken. Daarna heb ik gemerkt dat veel allochtonen in Nederland hun godsdienst fanatieker zijn gaan belijden, mogelijk ingegeven door de onvrede over hun positie hier of door, in het geval van Turkije, een verbeten staatshoofd.

Tot slot nog één opmerking: het is natuurlijk niet raar dat homofiele voetballers niet uit de kast komen als ze weten hoe hun islamitische ploeggenoten en tegenstanders over ze denken. Als er misschien toch een speler zou zijn geweest die twijfelde om zijn geaardheid te openbaren, zal hij door de recente gebeurtenissen voorlopig wel uitkijken om dat te doen. Hoe jammer én triest…

Trouwens, wat zou Kökçü doen als hij een medespeler krijgt die er openlijk voor uitkomt dat hij op mannen valt? Gaat hij dan zo ver dat hij geen wedstrijd meer voor Feyenoord speelt? En heeft de aanvoerder daar een clausule over in zijn contract?

HANS KLIPPUS