In Memoriam Leo van de Ruit (1947-2024)

Onze voormalige NSP-secretaris  Leo van de Ruit is vorige week vrijdag  in de leeftijd van 77 jaar plotseling overleden.

Van de Ruit, die in Uithoorn werd geboren, was sinds 1964 sportjournalist en werkte onder meer voor Dagblad De Limburger, De Telegraaf en het ANP. Bij het Algemeen Nederlands Persbureau was hij liefst dertig jaar actief en bekleedde er lange tijd de functie van chef-sport. Na 2006 verrichtte hij werkzaamheden als zzp’er.

Leo schreef met name over golf, roeien, tennis, voetbal en wielrennen. Hij deed onder meer 22x verslag van het WK roeien, 16x van de Tour de France en bezocht 14 Grand Slams tennis. Bij het grootste sportevenement ter wereld, de Olympische Spelen, was hij zes keer aanwezig.

Hij was tevens voormalig bestuurslid van De144, het genootschap van sporters, sportbestuurders en sportjournalisten, en werd daar vorig jaar benoemd tot Lid van Verdienste, met name vanwege zijn betrokkenheid bij het Klaas Nuninga Open dat hij vele jaren voor dit genootschap organiseerde.

Zelf had Leo golf als hobby, met 15 als handicap. Hij voelde zich zeer betrokken bij de NVGJ, de Nederlandse Vereniging voor Golfspelende Journalisten, waarvan hij erelid was.

Daarnaast schreef hij meerdere boeken, met zeer waarschijnlijk ‘De Pijn van Water’, het verhaal van de gouden Nederland roei-Acht uit 1996, als het bekendste. Verder maakte hij onder meer de biografieën van roeikampioen Jan Wienese, Gerrie Knetemann (met Frans van Schoonderwalt) en golflegende Tom van Teijlingen, die hij samen met Ruud Onstein schreef.

Zijn meest recente boek is ‘Blik’, de biografie van roeister Karolien Florijn, dochter van  Ronald Florijn en kanshebber op een gouden medaille bij de komende Olympische Spelen van Parijs.

Willem Vissers schreef maandag in de Volkskrant een prachtige column over zijn leermeester:

Dank voor de levenslessen, Leo

Leo hield van Zoetemelk, Kuiper en de Kneet, van Rienks en Florijn, van de Holland Acht, van Ajax en Feyenoord, van Vitesse en NEC, van golf ook. Leo hield van avonturiers in de sport. Hoe wervelend Pogacar ook fietste zondag rond Luik, hoe indrukwekkend de sliert van duizenden supporters uit Nijmegen ook over de snelwegen kroop, op weg naar het grote doel in de Kuip, mijn gedachten dreven af naar Leo. Want Leo is plotseling gestopt met leven.

Leo van de Ruit, mijn tweede chef bij mijn eerste werkgever, het ANP, leerde me hoe je een fijn leven kunt leiden als verslaggever en kunt laveren tussen alle vormen van gekte om je heen. Nou ja, het woord fijn verdient een correctie. Hij schreef me jaren later een berichtje dat ik het woord fijn te vaak gebruikte. Stop daarmee. Vooruit, Leo. Hij was de leermeester die iedereen zich wenste. Streng doch rechtvaardig, altijd met katholieke vergevingsgezindheid en de eeuwige lach bungelend aan zijn broekspijp. Als zijn kuif omhoog stond, de lach ondeugend was en de gebaren wild, was hij op zijn scherpst.

Hij leerde me te bewonderen in de sport, zonder het kritisch vermogen te verliezen. Blijf redelijk, verplaats je in de gevoelens van de ander. Hij was onverbiddelijk toen mijn stuk veel te laat binnen was, na de eerste keer ooit in een vliegtuig, bij Guimaraes - Roda JC in 1988. Maar hij bood nieuwe kansen. Ga naar Barcelona - AC Milan en maak meteen een verhaal op de dag van vertrek. Ik stikte van de zenuwen, maar Ronald Koeman zat in hetzelfde vliegtuig. Beginnersgeluk. Trainer Cruijff had Koeman de bruiloft van zijn broer Erwin gegund, een dag voor de wedstrijd.

Zoals Cruijff dat deed met een sportploeg, zo deed Leo dat ook. Hij was net de joviale variant van een trainer. Werk en geniet. Niet morgen, niet na je pensioen. Nee, vandaag. Bij de Spelen van Atlanta bestelden de twee jongste verslaggevers in een chique tent een grotere sigaar dan hij, om aan te geven dat ze hun meester durfden los te laten. Leo vroeg me, in januari 1995, meteen af te reizen naar Frimley Green, waar een of andere darter aardig met pijltjes stond te gooien. Nooit van gehoord, van Raymond van Barneveld. In het pre-Google-tijdperk wees de receptioniste van de speelzaal de Haagse postbode even onopvallend aan.

Leo stuurde me een maand door Afrika, voor Parijs - Kaapstad, van de Libische woestijn met gevechtsvliegtuigen van plastic, via Niger, Tsjaad en de Centraal Afrikaanse Republiek langzaam omlaag naar de Tafelberg. Maar eerst zei hij: ‘Neem je meisje (nu 32 jaar mijn echtgenote) mee naar een persconferentie in Parijs, om haar goed te stemmen en gerust te stellen.’ En we vertrokken op 2 januari 1997 in alle vroegte naar Leeuwarden, want Henk Kroes ging ‘It giet oan’ zeggen, om de Elfstedentocht aan te kondigen. De ogen van Leo twinkelden.

Vrijdag vond zijn dochter Robin Lisa hem toen hij niet reageerde op een appje. Gevallen in huis. Zijn golftas stond klaar voor een rondje. Het is prettig als je in het leven een paar mensen als Leo tegenkomt.

Donderdagavond 25 april is er van 19.00 tot 22.00 gelegenheid tot condoleren in restaurant De Zeeger, Kromme Aarweg 5 in Alphen aan den Rijn. De crematie vindt vrijdag in besloten kring plaats.