Een ervaring om nooit te vergeten: verslaggeven tijdens het EK U19 in Roemenië

Bodille Damen , student journalistiek aan Hogeschool Windesheim in Zwolle, deed in de voorbije weken verslag van het EK U19 in Roemenië als gast van de UEFA in het kader van het AIPS Young Reporters-programma. Voor de NSP beschrijft ze haar ervaringen gedurende het door Nederland gewonnen toernooi.

Door Bodille Damen

Tussen 13 en 26 juni kreeg ik de unieke kans om achter de schermen mee te draaien tijdens het Europees kampioenschap voetbal onder 19 jaar, dat dit jaar plaatsvond in Boekarest, Roemenië. Wat begon als een spannend avontuur, groeide uit tot een intensieve en inspirerende ervaring vol leermomenten, onverwachte ontmoetingen en waardevolle inzichten.

Persconferenties, voorbereiding en improvisatie

Al op de eerste dagen werden we ondergedompeld in de wereld van media en communicatie rondom topsport. Tijdens meerdere persconferenties kreeg ik de kans om zelf vragen te stellen aan elke coach: een unieke ervaring die in het begin best spannend was, maar al snel enorm leerzaam bleek. Het absolute hoogtepunt? Peter van der Veen, de coach van Nederland, een paar vragen mogen stellen. Vanaf het allereerste moment maakte hij indruk. Hij was namelijk de enige coach die ons allemaal persoonlijk een hand gaf. Dat kleine gebaar viel op, niet alleen bij mij, maar ook bij mijn mede Young Reporters. Het zette meteen de toon: respect, toegankelijkheid en oprechte aandacht voor onze rol als jonge verslaggevers.

Tijdens meerdere persconferenties leerden we niet alleen hoe je scherpe, inhoudelijke vragen stelt, maar ook hoe belangrijk het is om je goed voor te bereiden én tegelijkertijd flexibel te blijven. Want wat doe je als het antwoord ineens een totaal andere kant op gaat dan je had verwacht? Of als je zelf een briljante vraag in je hoofd hebt, maar iemand anders nét voor je is? We oefenden met vragen als: Wat wil je écht weten? Wat durf je te vragen? En hoe reageer je als het antwoord vaag blijft?

Daar bleef het niet bij. We leerden ook hoe je van die interviews een sterk verhaal maakt. Niet zomaar een verslagje, maar een boeiende vertelling die klopt van begin tot eind. Wat laat je weg? Welke quotes laat je juist staan? En hoe bouw je spanning op? Het proces was uitdagend, maar juist daardoor des te leuker. En ja, alles in het Engels, soms even slikken, maar vooral een enorme boost voor ons zelfvertrouwen. Iedere dag merkte je dat het makkelijker ging. Je begon scherper te luisteren, gerichter te schrijven, en misschien wel het belangrijkste: met steeds meer plezier te werken aan verhalen die er toe doen.

Al snel werd duidelijk dat interviews veel meer zijn dan alleen een vraag stellen. We mochten zelf onze vragen bedenken, spelers na afloop van wedstrijden interviewen en vervolgens een verhaal schrijven op basis van die gesprekken. Alles in het Engels, behalve tijdens de interviews met de Nederlandse spelers en juist die momenten waren natuurlijk extra bijzonder. Gewoon in je eigen taal, tussen alle internationale media, vragen mogen stellen aan jonge talenten van je eigen land… dat voelt toch speciaal.

Soms verliepen de interviews via een tolk, wat het lastig maakte om precies te begrijpen wat er bedoeld werd. Maar dat is ook een realiteit waar je als journalist later onvermijdelijk mee te maken krijgt.

En het gekke is: terwijl je daar staat met je notitieboekje of microfoon, besef je ineens dat je misschien wel praat met de toekomst van het Nederlands elftal. Nu zijn het nog jongens van Onder 19, maar over een paar jaar staan sommigen van hen misschien gewoon in Oranje. Dat idee gaf die interviews iets unieks. Soms waren de gesprekken serieus, soms juist heel spontaan en dat maakte het leuk. Elke ontmoeting bracht weer een ander verhaal. Je leerde niet alleen luisteren, maar ook kiezen: wat vertel je wel, wat laat je weg? En hoe maak je van een kort gesprek iets dat mensen écht willen lezen?

Na afloop van de interviews was het werk nog niet voorbij. Alle gesprekken moesten worden getranscribeerd, wat soms tot laat in de avond duurde. Het schrijven van de artikelen kostte veel tijd en energie, omdat je zorgvuldig moest kiezen welke delen je gebruikt en hoe je het verhaal het beste opbouwt. Achteraf denk je dan vaak: had ik dit nog maar gevraagd, of was ik nét iets kritischer geweest. Het is een leerproces waarbij je steeds beter wordt in het leggen van de juiste accenten en het stellen van de juiste vragen.

Intensiteit, gastsprekers en inspirerende lessen

 Dit klinkt natuurlijk allemaal hartstikke tof en dat was het ook, maar het was tegelijk ook behoorlijk intensief. De dagen waren lang en de lessen van onze mentoren vroegen veel focus. Soms zaten we urenlang in sessies die behoorlijk diep gingen. Het was leerzaam, absoluut, maar ook vermoeiend. We leerden bijvoorbeeld dat je als sportjournalist niet alleen verstand moet hebben van sport, maar ook van wat er in de wereld speelt. Oorlogen, verkiezingen, Donald Trump, noem maar op het kwam allemaal voorbij.

En ergens snap ik dat: sport staat nooit helemaal los van de maatschappij. Wat er in de wereld gebeurt, beïnvloedt ook het spel, de spelers, de verhalen. Maar eerlijk is eerlijk: soms voelde het alsof het nét iets té veel over politiek ging en minder over de sport zelf – terwijl het voetbal natuurlijk wél was waar ik in eerste instantie voor kwam. Toch zal dat erbij horen. En juist daarom was het goed om ook die kant te zien.

Naast de intensieve lessen kregen we ook een aantal gastsprekers over de vloer en dat bracht weer een heel andere energie. Van mensen uit de mediawereld tot UEFA-experts: iedereen deelde zijn eigen verhaal, vaak met veel passie. Maar als ik er één moet uitpikken die echt is blijven hangen, dan is dat zonder twijfel onze eigen Nederlandse trots: Björn Kuipers.

Zijn lezing was zó bijzonder. Je voelde direct: deze man ademt voetbal. Ik zat letterlijk een uur lang aan zijn lippen vastgeplakt. De manier waarop hij vertelde, vol energie en met scherpe anekdotes, maakte diepe indruk. Je zag nog steeds die gedreven scheidsrechter in hem: de focus, de controle, het plezier. Voor mij was dit echt het absolute hoogtepunt van alle lezingen. Het was niet alleen inspirerend, maar ook gewoon ontzettend boeiend om te zien hoe hij leidinggeven, keuzes maken en mensenkennis koppelde aan sport.

Natuurlijk waren er ook andere belangrijke sessies. De CPR-cursus bijvoorbeeld, supergoed dat dat erin zat. Je hoopt het nooit nodig te hebben, maar je weet nu tenminste wat je moet doen. En dan hadden we ook nog een lezing over sustainability. Belangrijk onderwerp, absoluut, maar eerlijk gezegd… het was niet helemaal mijn ding. Voor mijn gevoel ging dat er iets te theoretisch aan toe. Laat mij dan toch maar een fluitende Kuipers of een knallende wedstrijd kijken, in plaats van een presentatie over sustainability.

Wedstrijden, schrijven en bijzondere momenten

’s Avonds, na een dag vol intensieve lessen en inspirerende lezingen, was het tijd voor de wedstrijden: het échte hart van het toernooi en toch wel de reden waarvoor ik hier eigenlijk was gekomen. Terwijl de stad tot leven kwam, draaide alles om het voetbal op het veld. En ook al waren de dagen soms lang en vol informatie, ’s avonds kon ik me helemaal verliezen in het spel. Daarna nog even de puntjes op de i zetten van een artikel, een goede titel bedenken en keuzes maken over wat het belangrijkste was voor mijn verhaal. Het voelde soms net alsof ik echt onderdeel was van een redactie. Tijdens het schrijven van matchreports merkte ik hoe mijn blik veranderde: ik keek niet meer alleen als fan, maar als journalist die het verhaal achter het spel wilde vertellen.

Herinneringen voor het leven

Wat deze weken vooral bijzonder maakte, was de combinatie van inhoud, intensiteit en plezier. We leerden niet alleen over topsport en journalistiek, maar ervaarden het ook écht: met lange dagen, spannende wedstrijden en onverwachte ontmoetingen. We hebben veel geleerd, hard gewerkt, gelachen en bovenal: gezien wat er allemaal komt kijken bij topsport en topjournalistiek. Daarbij heb ik ook ontzettend leuke mensen ontmoet, waarmee ik ervaringen kon delen en die deze weken extra bijzonder maakten. En natuurlijk was het helemaal top dat Nederland uiteindelijk heeft gewonnen.

Keer op keer maakte de coach van Nederland indruk op ons. Hij is echt een gevoelsmens, en dat liet hij ook weer zien tijdens het laatste interview na de finale. Hij vertelde openhartig over zijn overleden vader en de tranen bleven niet uit. Het is bijzonder om te zien dat een coach zo diep bezig is met de mensen uit zijn team en ze niet alleen ziet als voetballers, maar vooral ook als mens.

Deze ervaring heeft me niet alleen veel geleerd over sportjournalistiek, maar ook over de kracht van verhalen en de mensen achter de sport. Het was bijzonder om te zien hoe passie, professionaliteit en menselijkheid samenkomen op zo’n groot toernooi. Ik neem niet alleen waardevolle kennis mee, maar ook inspiratie en mooie herinneringen die me nog lang zullen bijblijven. Deze weken in Roemenië waren een ervaring om nooit te vergeten: het begin van mijn avontuur als (sport)journalist, waarin ik met volle overtuiging verder wil groeien.

BODILLE DAMEN